"Pierwszy raz zostałem ojcem w wieku 37 lat. Wtedy myślałem, że to późno, ale w porównaniu z moim obecnym doświadczeniem ojcostwa – to była bajka. Teraz mam 53 lata i trzyletniego syna. Kocham go nad życie, ale codzienność z małym dzieckiem w tym wieku to wyzwanie, które nieraz mnie przerasta. Cóż, czasem wydaje mi się, że jestem na to za stary. Ale nie zamierzam się poddać".

"Każdy ma jakiegoś sąsiada, który wiecznie czegoś potrzebuje. W moim przypadku to państwo Kowalscy z mieszkania obok, którzy zdają się traktować mój dom jak swoje prywatne Tesco. Raz to cukier, innym razem kawa, a ostatnio – uwaga – poprosili o pożyczenie... wałka do ciasta! Chyba naprawdę jestem skąpa, skoro zaczęłam liczyć, ile razy już im coś dałam. I mam prawo się złościć, skoro ani razu nie usłyszałam: Dzięki, oto twoja cukiernica z powrotem".

"Nie możemy jechać na wakacje, bo trzeba oszczędzać" – to zdanie słyszałam już milion razy. Ale jednocześnie mój partner potrafi wydać małą fortunę na nowe gadżety do swojego hobby. Tak, to możliwe, że na rodzinny wyjazd nas nie stać, ale na drogi sprzęt zawsze znajdzie się miejsce w budżecie. Ale tylko ja widzę w tym hipokryzję".

"Wszystko zaczyna się niewinnie. 'A może daj sól do zupy?' albo 'A czemu ten sweter jest taki cienki? Przecież dziecko się przeziębi!'. Na początku myślisz, że to tylko troska, ale potem te 'rady' zamieniają się w niekończącą się listę rzeczy, które robisz źle. Mam wrażenie, że teściowe mają jakieś specjalne szkolenie z krytykowania synowych. Bo moja ewidentnie skończyła je z wyróżnieniem".

"Odkąd mój brat ma dzieci, jestem w naszej rodzinie niemal niewidzialna. To nie ja dostaję najwięcej uwagi na święta, to nie o mnie mama opowiada wszystkim znajomym, i to nie mnie tata pyta, jak mi mija dzień. 'Bo wiesz, oni mają dzieci, to jednak inaczej' – powtarzają rodzice. Czyli brak potomstwa automatycznie sprawia, że spadam na dalszy plan".

"W naszym domu wygląda to tak: ja sprzątam, gotuję, ogarniam zakupy, a kiedy proszę męża o wywieszenie prania, słyszę, że 'przesadzam' i 'mam za duże wymagania'. Czyli prośba o to, żeby wstawił zmywarkę, oznacza, że jestem tyranem... Czyli równouprawnienie skończyło się na wejściu kobiety do pracy, a mężczyzna dalej odpoczywa na kanapie".

"Gdy moja córka powiedziała mi, że po ślubie przyjmie nazwisko swojego przyszłego męża, poczułam, jakby ktoś wyrwał mi kawałek serca. Wiem, że to tradycja, wiem, że to jej wybór, ale nie mogę się z tym pogodzić".

"Babcia i wnuki – to połączenie, które potrafi rozbroić każdy rodzicielski autorytet. U mnie w domu wygląda to tak: dzieci wracają od babci z torbą pełną niepotrzebnych zabawek, kilogramem słodyczy i przekonaniem, że mogą mieć wszystko, o co poproszą. A ja zostaję z bałaganem, przeładowanym regałem i walką o to, żeby dzieci znów zaczęły rozumieć słowo 'nie'".

"Kocham mojego teścia, naprawdę. To złoty człowiek z ogromnym sercem, ale jednocześnie... strasznie uparty majsterkowicz, który uważa, że nasz dom to jego osobisty warsztat naprawczy. Czy kran przecieka, czy obrazek wisi krzywo, czy, nie daj Boże, panele trzeszczą – teść zaraz jest u nas z wiertarką i milionem dobrych rad".

"Każde rodzinne spotkanie wygląda tak samo: ja spędzam pół dnia w kuchni, robiąc ciasto według przepisu, który miał 'gwarantować sukces', a potem i tak wszyscy rzucają się na wypieki mojej mamy. Mój placek stoi nietknięty, a mama z triumfującym uśmiechem zbiera pochwały".

"Sylwester w bloku to zawsze loteria – albo masz spokój i świętujesz na swoich warunkach, albo kończysz z hukiem petard za oknem, drżącymi szybami i hałasem, który nie daje spać. W tym roku moje osiedle przeszło samo siebie. Petardy, wyjący pies i brak snu – tak wyglądała moja noc".

"Wigilia, rodzina przy stole, choinka pięknie ustrojona, a pod nią prezenty. Każdy otwiera paczki z ekscytacją, jest wesoło, dzieci cieszą się z zabawek, dorośli z książek, perfum i innych drobiazgów. Aż przychodzi moja kolej. Otwieram swój prezent od żony z lekkim uśmiechem, bo przecież zawsze ma gust i potrafi wymyślić coś miłego. A tam karnet na siłownię".

"Mąż i moja koleżanka mają oczywiście durne wytłumaczenia na to, że zniknęli na przyjęciu w tym samym momencie. Ale ja nie wierzę w aż takie zbiegi okoliczności".

"Babcie – kochane, ciepłe, cudowne... i totalnie nie do przebicia, jeśli chodzi o kuchnię! Przez kilka dni mój syn żył w kulinarnym raju u swojej babci i teraz moje spaghetti czy schabowy nie mają szans. 'Babcia gotuje lepiej' – rzucił ostatnio przy obiedzie, a ja poczułam, jak mój wewnętrzny MasterChef umiera. W wojnie o serca i żołądki dzieciaki zawsze stawiają na babcię".