"Nie wiem, jak wy, ale ja już dostaję dreszczy, kiedy słyszę zdanie 'Za moich czasów dzieci były grzeczniejsze'. I nie, nie dlatego, że mam coś przeciwko opowieściom z przeszłości, ale to, jak dziadkowie roztrząsają współczesne wychowanie dzieci, przyprawia mnie o zawrót głowy".

"Pod blokiem spotkałam sąsiada Mariana, który – jak zawsze – musiał wtrącić swoje trzy grosze. Zapytał mnie, gdzie moje dzieci jadą na ferie. Odpowiedziałam zgodnie z prawdą: 'Nigdzie. Zostajemy w domu'. Jego mina mówiła wszystko. 'To co one będą robić? Przecież ferie w domu to żadna atrakcja! Ale nie każdy ma ambicje, żeby dzieciom coś zapewnić' – rzucił".

"Wyobraźcie sobie sytuację: wasi bliscy znajomi organizują wyjazd na ferie – domek w górach, narty, planszówki wieczorem przy kominku. Idealnie, ale... was nie zapraszają. Bo… nie macie dzieci".

"Gdybyście zapytali mojego męża, co w jego życiu jest najważniejsze, jestem niemal pewna, że na pierwszym miejscu wymieniłby swój samochód. Dopiero później, gdzieś w okolicach trzeciego miejsca, wspomniałby o mnie. Polerowanie lakieru, wymiana oleju, a nawet rozmowy z autem (tak, naprawdę je do niego prowadzi) – wszystko to widzę na co dzień".

"Sylwester w domu – taki był nasz plan. Bez tłumów, hałasu i problemów z taksówkami o 2 w nocy. Zamiast tego miała być romantyczna kolacja przy świecach i wspólne odliczanie do północy. Brzmiało idealnie. Tyle że mój partner, zamiast cieszyć się moimi popisami kulinarnymi, spędził wieczór na scrollowaniu. Ja przegrałam z kotami w Internecie".

"Każda rodzina ma swoje dramaty, ale kiedy okazało się, że moi rodzice nie chcą angażować się w życie swoich wnuków, poczułam coś pomiędzy złością a smutkiem. Z jednej strony rozumiem, że dziadkowie mają swoje życie – podróże, działka i te ich 'lepsze rzeczy do roboty'. Ale z drugiej… czy naprawdę tak trudno znaleźć czas na chwilę z dziećmi, które marzą o babcinych pierogach i dziadkowych opowieściach..."

"Na Sylwestra mieliśmy zaproszonych 10 osób, a jedzenia wystarczyło na pół batalionu. Żona uznała, że lepiej, żeby zostało, niż żeby zabrakło. No i zostało… dużo. Dzisiaj, prawie tydzień później, na śniadanie skończyliśmy ostatnią porcję sałatki jarzynowej, która, mam wrażenie, była z nami tak długo, że zaczęła być częścią rodziny. Czy naprawdę musimy tak cierpieć za tę polską gościnność..."

"Święta ledwo się skończyły, jeszcze choinka stoi w kącie, a ja już czuję nadchodzący stres. Nie, to nie dzieci martwią się powrotem do szkoły – to ja. Kartkówki, sprawdziany, prace domowe, a przede wszystkim wstawanie o świcie – to wszystko nie brzmi jak próba charakteru dla rodziców. Mam ochotę napisać petycję do ministra edukacji, żeby dzieci wracały do szkoły najwcześniej o 10 rano, bo naprawdę nie wiem, jak to przetrwać".

"Do ferii zostały jeszcze dwa tygodnie, a ja już mam w domu atmosferę niczym z filmu katastroficznego. Dzieci wyczuwają, że nie będzie wyjazdu w góry, a nasze ferie spędzimy w domu. Jacek już pyta, dlaczego "wszyscy" mogą jechać w Alpy, a my nie. Zosia marzy o hotelowym basenie, którego nie mogę jej zapewnić. A ja walczę z wyrzutami sumienia i próbuję ogarnąć plan B – czy da się zrobić z naszego salonu zimowy kurort".

"Marta, moja najlepsza przyjaciółka z liceum, osiągnęła wszystko: kariera w korporacji, piękny apartament, podróże i zawsze perfekcyjny manicure. Ja 'tylko siedzę w domu'. Tak przynajmniej twierdzi Marta, która ostatnio jasno dała mi do zrozumienia, że jej praca jest 'bardziej wartościowa'".

"Mój syn Bartek zawsze był energicznym chłopakiem. Trochę za energicznym, jeśli mam być szczera. Szkoła to dla niego bardziej miejsce do spotkań towarzyskich niż nauki. Ale ostatnio mam wrażenie, że nauczyciele postanowili uczynić ze mnie kozła ofiarnego".

"Nie zrozumcie mnie źle – uwielbiam bigos. Ale kiedy mój teść zabiera się za jego gotowanie, nasz dom zamienia się w poligon zapachowy. Kapusta, kiełbasa, przyprawy i, oczywiście, niezidentyfikowane tajne składniki – wszystko to paruje w powietrzu przez dwa dni, a potem osiada w każdym zakamarku mieszkania na kolejne pięć. A my w tym wszystkim żyjemy, oddychamy i udajemy, że nie robi nam to różnicy".

"Od kiedy pamiętam, moje mieszkanie było dla mnie miejscem odpoczynku. Ale odkąd wprowadziło się młode małżeństwo z mieszkania obok, cisza stała się rzadkością. Głośna muzyka, imprezy do rana, a nawet śpiewy na balkonie – to teraz moja codzienność. Kiedy w końcu zebrałam się na odwagę, żeby zwrócić uwagę, usłyszałam, że jestem 'przewrażliwioną babą'".

"Kiedy usłyszałam od swojego partnera, że moja praca 'nie jest wystarczająco ambitna', poczułam mieszankę złości i smutku. Uwielbiam to, co robię, a teraz zastanawiam się, czy powinnam coś zmienić, żeby sprostać jego oczekiwaniom".