Z życia - Strona 587

Każdy z nas marzy o kwitnącej i pełnej miłości relacji. Niestety, niezależnie od tego, jak dużo pracy włożymy w budowanie udanego związku, trzeba się liczyć z tym, że prędzej czy później i nas dosięgnie kryzys związkowy. Jak z niego wybrnąć? Podpowiadamy!

"Weronikę poznałem 10 lat temu w pracy, gdy zaczynałem swoją karierę w obecnej firmie i od razu sprawiła, że się w niej zakochałem. Byłem wtedy sam i bardzo starałem się o nią, aż w końcu udało nam się pójść na randkę i tak staliśmy się nierozłączni".

"Myślałam, że miłość do drugiego dziecka przyjdzie mi w naturalny sposób tak samo jak do pierwszej córki, ale bardzo się myliłam, wszystko przez to, że Ignaś przypomina mi bardzo byłego męża. Nie wiem, dlaczego tak mam... Nie umiem sobie z tym poradzić!"

"Z moją pierwszą żoną rozstaliśmy się dwa lata temu. Cóż, czasem tak się zdarza, nie chcę wchodzić w szczegóły, najważniejsze, że relacje między nami są teraz całkiem dobre. Mamy dwójkę wspaniałych dzieci, którymi zajmujemy się w takim samym stopniu. Jesteśmy w nowych związkach. Ale jest pewien element, który nie pozwala mi do końca zapomnieć o tych trudnych chwilach, przez które przeszliśmy. To ojciec mojej byłej żony. Pan Michał za każdym razem, kiedy się widzimy, przypomina mi o tej całej dramie, która była wokół rozwodu. I robi to w bardzo osobliwy sposób".

"Nie chciałabym, żeby ktokolwiek pomyślał, że jestem wyrodną siostrą czy córką, ale wierzcie mi, to wszystko jest bardzo skomplikowane. Mam dorosłego brata, który wymaga opieki i choć bardzo go kocham, trudno mi podjąć tę decyzję. Mama całe życie poświęciła Marcinowi. Wiem, jak wygląda opieka nad tak schorowaną osobą i nie chcę żyć tak jak ona. Z drugiej strony czuję, że to mój obowiązek".

"Życie z Heleną to pasmo udręk. Zaczyna się już od rana – budzi mnie przed szóstą, choć nigdzie nam się nie spieszy i wreszcie, na tej wyczekanej emeryturze, moglibyśmy się porządnie wysypiać. Ale nie, 'wstawaj, wstawaj'. A potem jest tylko gorzej. Ciągłe pretensje i narzekania, we wszystkim znajdzie jakiś problem. Czasem wspominam nasze młodzieńcze lata... Dogadywaliśmy się bez słów, nigdy się nie kłóciliśmy, często żartowaliśmy. A teraz bywają dni, kiedy mam ochotę zamknąć za sobą drzwi i już nigdy nie wracać..."

„Od dłuższego czasu zastanawiałam się, dlaczego mama mojego męża będąc w niezłej jak na 68-latkę formie, większość czasu w ciągu tygodnia biega po lekarzach. Wiele razy też się z tego powodu denerwowałam, bo niejednokrotnie musiałam zmieniać swoje plany, aby zawieźć mieszkającą na wsi teściową do przychodni zdrowia. Postanowiłam w końcu coś z tym zrobić”.

"Fifi to nasze ukochane psie dziecko. Ma swoje psie łóżeczko, chociaż – jak to dziecko – woli spać z nami w łóżku. Kupujemy mu też mnóstwo zabawek, zabieramy na wspólne wakacje i dbamy o to, aby zdrowo się odżywiał. Szczerze mówiąc, taki „dzidziuś” w zupełności zaspokaja nasze potrzeby rodzicielskie. Znajomi, którzy mają dzieci, nie są w stanie tego pojąć!"