Z życia - Strona 339

"Wydaje mi się, że to dobrze świadczy o nas, że jako rodzice staramy się dbać o naszą córkę, ale nasza siostra zachowuje tak, jakby nie potrafiła tego docenić i była zazdrosna. Śmieje się z tego, że Róża chodzi na zajęcia dodatkowe. Czy to jest normalne?"

"Kiedy teściowa zobowiązała się do opieki nad moim 3-letnim synem, nawet się cieszyłam. Pomyślałam, że będę miała darmową pomoc i zaoszczędzę na opiekunce. A do tego syn spędzi więcej czasu z babcią. Ależ się wtedy myliłam! Teraz cały czas pluję sobie w brodę, że nie stać mnie na opiekunkę. Teściowa przez ostatnie pół roku całkiem rozpuściła Kamilka, i nie docierają do niej żadne argumenty!"

"Ja nie jestem za tym, żeby nachodzić matkę świeżo po porodzie. Nie dość, że ona sama wymęczona i obolała, to jeszcze to dziecko, które przecież może się każdym choróbskiem zarazić. Założyłam sobie, że przez pierwszy miesiąc nie wpuszczę do domu nikogo. Ale rodzina męża tak się dopytywała, że już miałam tego dość. Pozwoliłam, żeby przyszli i pomyślałam sobie, że może chociaż coś fajnego małemu dadzą. Może jakieś pieluszki, albo ubranka, bo za dużo nie kupiłam na te pierwsze tygodnie. A oni przyszli się gościć, a synkowi nie przynieśli nic. No co za wstyd".

"Co to jest za kobieta, to ja słowami tego wyrazić nie potrafię. No po prostu chodzący ideał. Zawsze mówiłem, że w te ideały nie wierzę, ale ona naprawdę jest przewspaniała. Nie potrafię znaleźć w niej negatywnych stron. Ja się zakochałem od pierwszego wejrzenia. Dosłownie rozpromieniałem, gdy ją zobaczyłem po raz pierwszy. Nie mogłem nie poprosić jej o numer, ani nie umówić się z nią już następnego dnia. Ale mam swój wstydliwy problem, o którym ona nie wie. Wstydzę się go tak bardzo, że ukrywam go zawsze tak długo, jak tylko się da. Do tej pory nigdy na nikim mi tak nie zależało, jak na niej. I boję się, że gdy ona pozna mój problem, po prostu odejdzie".

"Nie ukrywałam, że mam dziecko. Zawsze z każdym potencjalnym partnerem byłam szczera od początku, bo takie rzeczy i tak wychodzą na jaw, prędzej czy później. A ja nie szukałam jednorazowej przygody ani też przygody na dłużej. Zależało mi na tym, żeby znaleźć mężczyznę, z którym będę mogła stworzyć coś trwałego. Związek, który zaowocuje prawdziwym uczuciem i kto wie, może nawet kiedyś powiększyłabym rodzinę? Wydawało mi się, że to mi się udało, bo na początku było między nami super. Jednak później on postawił mi ultimatum i ja kompletnie nie wiem, co mam teraz zrobić".

"To był zawsze taki słodki dzieciak. No przecież przytulał się tylko. Stale było tylko: proszę, dziękuję i przepraszam, kiedy trzeba. Denerwowały mnie czasem inne dzieci, ale on nigdy. Ja wiem, że pewnie też dlatego, że jest mój, a nie obcy, ale mnie nie jest trudno wyprowadzić z równowagi. Wszystko zmieniło się mniej więcej półtora roku temu. Tuż przed jego dziesiątymi urodzinami. Zaczęło się trzaskanie drzwiami, buntowanie się. No po prostu czułam się tak, jakby mi ktoś podmienił syna. A teraz jest jeszcze gorzej. Błagam, powiedzcie mi, że kiedyś mu przejdzie".

"Nasz związek z Markiem przechodzi ostatnio ciężkie chwile. Więcej mamy cichych dni, niż tych normalnych. Ostatnio zaczęłam się zastanawiać, co mogłoby nas wyrwać z tego impasu, bo skończyły mi się już pomysły. W końcu wymodliłam sobie odpowiedź - to bobasek!"

"Są takie momenty w naszym życiu, których nigdy się nie zapomina. Jedni pamiętają pierwszy pocałunek, inni zdany egzamin, a jeszcze inni pierwszą pracę. Może moje wyznanie wyda się niektórym dziwne, ale ja na zawsze zapamiętam to spotkanie z przypadkową kobietą na ławce w parku. Jej słowa sprawiły, że nie bałem się iść pod prąd i podjąłem najlepszą z możliwych decyzji. Nie bałem się posłuchać wewnętrznego głosu, który mówił mi, że powinienem zostać księdzem".