"Moja córka to najgorsza bałaganiara jaką znam. W ogóle nie chce sprzątać. Nie wynosi po sobie brudnych kubków, ani talerzy. Tam gdzie nabrudzi, tam zostawi. Mam już tego dość! Nic nie zdawało egzaminu - ani prośby, ani groźny. W końcu znalazłam na nią świetny sposób".
*Publikujemy list od czytelnika
Moja córka to straszna bałaganiarka
Jestem już zmęczoną ciągłymi porządkami. Muszę sprzątać po wszystkich domownikach. To dziwne, bo od samego początku angażowałam najmłodszych, aby również włączali się do obowiązków. Jak byli malutkimi dziećmi to razem ze mną ścierali kurze oraz odkurzali. Mojej córce nawet zdarzało się upiec ciasto jako była w szkole podstawowej. Robiła to wszystko chętnie i z przyjemnością. Teraz jest zupełnie inaczej. Ta dziewczyna zmieniła się o sto osiemdziesiąt stopni. Już mam dość tej nastolatki!
Michalina stała się straszną bałaganiarą. Zachowuje się jak tornado. Kiedy przychodzę do domu i wchodzę do jej pokoju, przecieram oczy do zdumienia. W ciągu chwili jest w stanie tak bardzo nabrudzić, jak całe wojsko. To aż niemożliwe. Na biurku nie ma miejsca, bo stoi tam pełno brudnych naczyń - kubków i talerzy. Nawet na podłodze leżą niewyprane majtki. A ona może funkcjonować w takim syfie i nic jej nie przeszkadza.
canva.com
Znalazłam na nią dobry sposób
Żadne rozmowy, prośby, ani groźby nie przynoszą rezultatów. Córka po prostu jest ślepa na brud. Jej zdaniem wszystko jest w porządku. Uważa, że to jej pokój, więc nie musi tam sprzątać.
Nawet swoich znajomych zaprasza do tego syfu i nic sobie z tego nie robi. Ja bym zapadła się pod ziemię. Przecież to okropne, że ma tam taki bałagan. Ona nie ma żadnych skrupułów. Jeżeli ja jej nie posprzątam w pokoju, to miałaby taki syf non stop. Teraz jednak przyszła pora na zmiany. Już nie będę jej ulegać. Mam dość. Myślę, że znalazłam sposób, który rozwiąże ten problem.
W końcu będzie musiała zacząć sprzątać
Skoro Michalina ma taki syf i wielokrotnie jej powtarzałam, że u niej w pokoju zalęgną się robale - sama je tam wypuszczę. Kupię je w sklepie wędkarskim, a następnie zostawię u niej w pokoju. Oczywiście zrobię to przed samym jej przyjściem i od razu ją zawołam, żeby pokazać co się stało. Nie chcę, żeby one rozeszły się po mieszkaniu.
Jeżeli nawet to nie pomoże, to ja już się poddaję. Nic innego nie przychodzi mi do głowy! Ten sposób to moja ostatnia deska ratunku.
Wkurzona Matka
