"Syn koleżanki zrobił niezłą dramę o coś takiego. To bunt dwulatka czy złe wychowanie?"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Postanowiłam odnowić dawną znajomość

Przyglądanie się zachowaniom innych to po prostu moje hobby. Może i jestem trochę wścibska, ale nic mnie nie bawi tak bardzo, jak patrzenie na to, jak żyją inni. Trochę mi się wyczerpało pole do popisu, więc postanowiłam odnowić dawną znajomość. Gdzieś na Fejsie wyświetliła mi się Klaudia — moja kumpela z ławki z czasów licealnych. Wtedy miałyśmy ze sobą dobry kontakt, który urwał się po skończeniu szkoły.

Przekopałam jej profile na mediach społecznościowych wzdłuż i wszerz i dowiedziałam się, że ma dwuletniego syna. „No to będzie wesoło” - pomyślałam i już po chwili napisałam do niej wiadomość na czacie, proponując wspólne wyjście na spacer lub kawę.

Materiały prywatne czytelniczki

Takiej dramy się nie spodziewałam!

No i przyznam szczerze, że to spotkanie było strzałem w dziesiątkę, bo dostarczyło mi sporo rozrywki! Jeszcze w liceum Kaśka była niezłą laską. Statystycznie co drugi facet się za nią oglądał i co trzecia laska zazdrościła jej nóg do nieba. Kiedy ją zobaczyłam, nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Po dwóch latach od porodu nadal wygląda jak kluseczka, ale to nie wszystko! Najlepsze dopiero przed nami!

Dzieciak niby ładny i wydawał się całkiem grzeczny. Do czasu, aż mu Klaudia nie dała jeść. Wyobraźcie sobie, że drama rozpętała się o to, że otworzyła mu banana ze złej strony! Jakby tego było mało, to jak mu go podawała, to się połamał na pół. Oj, krzyku było co niemiara!

Nie chciałam być wredna, ale samo mi się jakoś z ust wymsknęło:

Klaudia, a tak z ciekawości zapytam: to jeszcze bunt dwulatka czy już złe wychowanie?

W odpowiedzi usłyszałam tylko:

Spadaj, Kaśka. Tak czułam, że nie masz dobrych intencji. Nic się nie zmieniłaś.

No myślałby kto! Mogłaby się przyznać do porażki wychowawczej, a nie prawić mi monolog o moich intencjach. Przecież ja nic złego nie miałam na myśli. Chciałam się trochę rozerwać i zobaczyć, że inni mają gorzej.

Kaśka