"Czasem mam ochotę wyjść z siebie i stanąć obok. Najtrudniejsze jest dla mnie to, że moja córka nigdy taka nie była. Ja w ogóle byłam szczęśliwa, że urodzę dziewczynkę, a nie chłopca. Wszyscy mi mówili, że z córkami jest łatwiej i choć nie mam porównania, to na początku wydawało mi się, że to prawda. Teraz jednak mocno się nad tym zastanawiam. Weronika jest już nastolatką i może chodzi o ten trudny okres w jej życiu, ale to, co wyprawia w swoim pokoju, przyprawia mnie o zawroty głowy. A niestety chodzi nie tylko o to. Wszystkie nastolatki tak mają?
Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.
Jestem mamą jedynaczki
Zanim poznałam płeć dziecka, twierdziłam, że w sumie mi to obojętne, czy to będzie dziewczynka, czy chłopiec. Ale później tak wiele razy słyszałam, że z dziewczynkami jest jakoś łatwiej, że wymarzyłam sobie córeczkę, a moje marzenie się spełniło.
Mąż również był zadowolony, choć przez jakiś czas po porodzie wspominał, że chciałby drugie dziecko, ale ja od samego początku mówiłam, że nie zdecydujemy się na kolejne i w końcu to zaakceptował.
Weronika od początku była naszym oczkiem w głowie. Była małym łobuziakiem, ale to było takie urocze. Psosiła, patrzyła nam w oczy i się uśmiechała. Wszystko jej wybaczaliśmy od ręki, a ona dobrze o tym wiedziała.
W przedszkolu nie było z nią problemów
Panie zawsze ją chwaliły. Mówiły, że pięknie sprząta po zabawie, jest grzeczna dla kolegów i generalnie usłuchana. Ależ byłam z niej dumna, bo inni rodzice byli wzywani na dywanik przynajmniej raz w tygodniu.
A później przyszła szkoła i też nie było problemów. Weronika chętnie i dobrze się uczyła, nie była zaczepna wobec kolegów czy nauczycieli i była lubianą uczennicą i koleżanką.
W październiku skończyła 13 lat i tak naprawdę dopiero teraz mam z nią jakiekolwiek problemy wychowawcze.
canva.com
Co ona wyprawia w pokoju?
No to jest dla mnie po prostu szok. Zawsze była taka ułożona... Taka czysta! Zapraszała koleżanki i dbała o porządek. A od dłuższego czasu nikt do niej nie przychodził i teraz nie wiem, czy jest jakiś konkretny powód, czy jej się po prostu nie chce sprzątać i się za to wstydzi?
Ja zwykle nie zaglądam do jej pokoju. To jest jej osobista przestrzeń i sama ma o nią dbać. Ma też wiedzieć, że to jej miejsce i nikomu nic do niego. Ale zanosiłam jej poskładane pranie i naprawdę to, co zobaczyłam, po prostu mnie przeraziło.
Brudne talerze i kubki na szafkach i na podłodze. Brudne ubrania porozrzucane po całym pokoju. Niepościelone łóżko, okruchy na dywanie. A okna to chyba nie otwierała dobry tydzień.
Poza tym Weronika stała się ostatnio jakaś wycofana. Nie rozmawia ze mną i zachowuje się tak, jakby coś przede mną ukrywała.
Kompletnie nie wiem, jak mam reagować. Bo może przesadzam? Może wszystkie nastolatki tak mają i to jakiś okres przejściowy? Będę wdzięczna za rady od rodziców, którzy mają podobne problemy ze swoimi dziećmi.
Zmartwiona mama
