"Moja babcia Bożenka była prawdziwą damą, która do ostatniego dnia swojego życia zachowywała się z klasą i miała pełno wigoru. Każdy, kto ją znał był pod wrażeniem, że w wieku 100 lat można tak pięknie wyglądać i jednocześnie tryskać zdrowiem. Gdy odchodziła zdradziła mi przepis na długowieczność. Mam zamiar te słowa przekazać każdemu, szczególnie w przyszłości swoim dzieciom. Chciałabym żyć tak jak moja babcia!"
Publikujemy list naszej Czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.
Prawdziwy i najcenniejszy dar
Niewiele osób może pochwalić się takim darem, jakim była moja babcia. Mimo pełnych 100 lat na karku, prezentowała się niesłychanie pięknie i emanowała zdrowiem. Jej obecność w jakimkolwiek pomieszczeniu była zawsze czymś wyjątkowym, a jej rada była zawsze cenna. Takich ludzi nie spotyka się wszędzie. Kochałam moją babcię w stu procentach.
W ostatnich chwilach swojego życia, moja babcia podzieliła się ze mną tajemnicą swojej długowieczności. To życiowa mądrość, której nie zamierzam zachować tylko dla siebie.
Sekret długowieczności
Babcia nieprzerwanie aż do ostatniego dnia swojego życia chodziła na 30-minutowe spacery. Zawsze powtarzała, że ruch to nie tylko zdrowie dla ciała, ale i dla mózgu. Jadła bardzo zdrowo. Pozwalała sobie tylko na migdałowe słodkości w niedzielę, mówiąc:
Nikt się nie obrazi, gdy raz w tygodniu zjem coś słodkiego. Tam na górze mają już dla mnie specjalną dietę. Patrz wnusiu, waga ciągle taka sama!
Rozśmieszała mnie do łez. Babcia zawsze zarażała dobrym nastrojem. Śmiała się do rozpuku, oglądała kabarety i stare filmy VHS.
Ale to, co powiedziała na koniec na łożu śmierci jest najważniejsze:
Kochaj ludzi. Szanuj ich i bądź blisko. To drugi człowiek sprawia, że chcesz żyć. Otaczaj się wnusiu ludźmi pięknymi, którzy potrafią wyciągać lekcje z błędów, a sama bedziesz tylko lepsza. Bądź zawsze dobrze nastawiona do świata, a Bóg odda Ci z nawiązką.
To były piękne słowa za które mogłam tylko powiedzieć:
Kocham Cię babciu. Kiedyś Cię znajdę tam na górze i znów będziemy jeść migdałowe ciasteczka.
Odchodziła szczęśliwa. Czułam ból, bo traciłam kogoś wyjątkowego, ale byłam wdzięczna za wszystko.
Mam zamiar przekazać te słowa przyszłym pokoleniom, szczególnie moim własnym dzieciom. Jestem wdzięczna za to, że los podarował mi taką babcię.
Dumna wnuczka
