"Uwielbiam święta, kocham ten wyjątkowy czas, kiedy spotykamy się całą rodziną. Na Wigilię czekam już od listopada! Rano robimy jeszcze małe zakupy (zawsze czegoś zabraknie!), potem zjeżdżają się bliscy i razem przygotowujemy ostatnie potrawy. A na końcu wieczerza, długie godziny spędzone na jedzeniu i rozmowach. W tym roku też tak miało być. Rano przyjechały moje siostry z mężami i dziećmi, w południe szwagier z rodziną, teściowie pojawili się już po zmroku. Brakowało tylko mojej mamy..."
Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.
Mama ciągle nie przychodziła
Zaniepokojona zadzwoniłam do niej tuż przed rozpoczęciem wigilii. Mama odebrała, ale zachowywała się jakoś dziwnie, nie chciała długo rozmawiać, przeprosiła mnie tylko, że jednak nie dotrze. Zaniepokoiłam się, pomyślałam, że może jest chora... W święta nadal nie wyjaśniła, co się właściwie stało, że nie mogła się z nami zobaczyć. Dopiero przed chwilą jej się wymsknęło, jaki był powód. Zagotowałam się z oburzenia!
canva.com
A było tak...
Dziś w końcu udało nam się pogadać dłużej przez telefon. Mama była spokojniejsza, bardziej odprężona i – co najważniejsze – sama do mnie zadzwoniła! Przez ostatnie dni to ja się do niej dobijałam, żeby sprawdzić, czy wszystko jest ok. Ucięłyśmy sobie przyjemną pogawędkę i w pewnym momencie zeszło na temat sylwestra.
Okazało się, że moja mama, która od siedmiu lat jest wdową, wybiera się na bal w towarzystwie jakiegoś mężczyzny! Oczywiście ucieszyłam się na tę wiadomość, ale po chwili powiedziała coś, czego chyba nie chciała zdradzać:
Och, kochanie, tak bardzo mi zależy na tym balu... Od dwóch tygodni prawie z domu nie wychodzę, bo nie chcę czegoś złapać, wiesz, jakie teraz wszędzie krążą wirusy.
Rozumiecie?! Moja matka woli sylwestra z jakimś gachem niż święta z rodziną! W życiu bym nie wpadła na to, że 70-latka może wywinąć taki numer. Oczywiście od razu jej powiedziałam, co o tym myślę. Mama na chwilę zamilkła, po czym powiedziała, że rozumie mój żal, ale ma chyba prawo żyć tak, jak chce... Serio?!
Martyna
