"Helena odeszła w marcu tego roku. Byliśmy zgranym małżeństwem przez ponad 50 lat. Nie potrafię bez niej żyć. Dzieci, zamiast mnie wspierać, złożyły mi bezwstydną propozycję. I to podczas wizyty na cmentarzu! Na pewno Helenka się w grobie przewraca."
Publikujemy list naszego czytelnika. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.
Małżeństwo idealne
Przez 51 lat tworzyliśmy z Helenką zgrane małżeństwo. Poznaliśmy się przez mojego brata. Od momentu, kiedy ją ujrzałem, wiedziałem, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Okazało się, że ona też to poczuła. Po roku znajomości została moją żoną, a po dwóch latach zostaliśmy po raz pierwszy rodzicami. W sumie doczekaliśmy się trójki dzieci: Andrzeja, Krzysztofa i Hani.
Lata mijały, raz było lepiej, raz gorzej, ale zawsze się kochaliśmy - na dobre i na złe. Oczywiście, że były kłótnie, jak to w każdym małżeństwie, ale zaraz się godziliśmy i było jeszcze lepiej. Myślę, że teraz młodzi nie wiedzą co to prawdziwa miłość i dbanie o małżeństwo. Weźmy na przykład Andrzeja - dwa lata po ślubie zostawił żonę z dzieckiem dla innej kobiety. Jak Helenka się dowiedziała, to prawie na zawał padła. A co z przysięgą małżeńską? Mi nigdy nawet do głowy nie przyszło zdradzać swoją żonę, nawet kiedy była już schorowana. I mimo że jestem wdowcem, nadal sobie nie wyobrażam być z kimś innym.
Helenka zachorowała wiele lat temu. Na początku objawy nie były takie oczywiste. Często zapominała o różnych datach, wydarzeniach. Dobrze to kamuflowała. Jednak z biegiem lat stało się oczywiste, że coś niedobrego się z nią dzieje. Podstępem udaliśmy się do lekarza, który wydał tragiczny wyrok na Helenkę.
To Alzheimer. Proszę się przygotować, że to tylko kwestia czasu, aż żona zapomni wszystko. Włącznie z tym, kim pan jest i kim jest ona sama
- powiedział doktor.
W głowie mi się to nie mieściło, jednak koniec końców jego słowa się potwierdziły. Opiekowałem się żoną do końca, chociaż był to bez wątpienia najtrudniejszy czas w moim życiu. Nasz wspólna wędrówka skończyła się w marcu tego roku. Pochowałem Helenę i musiałem radzić sobie sam.
Canva
Bulwersująca propozycja
Dzieci wpadają do mnie i dzwonią co jakiś czas, ale nie rozumieją mojej rozpaczy. Nigdy chyba nikogo nie kochały. Nie są w stanie zrozumieć, co to znaczy stracić kogoś, z kim się było przez 50 lat. Skąd mogą to wiedzieć? Owszem, straciły matkę, ale to zupełnie co innego. Jednak ich niezrozumienie nie tłumaczy tego, co ostatnio zrobiły.
We Wszystkich Świętych poszliśmy razem na cmentarz, złożyć kwiaty i zapalić znicze Helenie. I, kiedy staliśmy nad grobem w ciszy, Krzysztof powiedział:
Tato, rozmawialiśmy o tym, jaki jesteś teraz samotny i daliśmy ogłoszenie w Internecie, że chętnie spotkasz się z kimś na randkę. I zgadnij co! Odezwało się aż 10 kobiet! Niektóre z nich to prawdziwe laski
- mrugnął do mnie Krzysztof, widocznie bardzo z siebie zadowolony.
Jego rodzeństwo w tym czasie z uśmiechem potakiwało, czekając chyba na to, że się ucieszę. A ja wpadłem w totalny szał.
Synu, czy ty nie masz wstydu, składać mi takie propozycje nad grobem twojej matki, kiedy jeszcze nawet nie zakończyła się żałoba? Wasza matka była moją jedyną miłością i nie mam zamiaru z nikim na stare lata się spotykać!
- wykrzyczałem i odszedłem oburzony.
Do tej pory nie mogę uwierzyć, jak własne dzieci mogły mi to zrobić. Przecież nie tak je wychowaliśmy! Jest mi wstyd. Nie odzywam się do nich w ogóle. Nie wiem, co będzie ze świętami. Chyba zostanę sam w domu.
Witold
