„Całe życie należałam do grona nieosiągalnych kobiet, o których faceci mogli tylko pomarzyć. Mam swoje wymagania, których żaden nie potrafił nigdy spełnić. Kiedy w końcu trafił się śmiałek, który już prawie skradł moje serce, okazało się, że to on nie potrafi sprostać moim oczekiwaniom. A przecież nie są jakieś wygórowane, prawda?!”
Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.
Na początek parę słów o mnie
Mam na imię Dagmara, mam doczepiane, długie blond włosy i makijaż permanentny. Mówią, że wygląd nie definiuje człowieka, ale ja uważam zupełnie inaczej. Może i jestem próżna, ale kocham leżeć i pachnieć. Kupuję najdroższe perfumy, a w ciało wcieram ekskluzywne balsamy, których woń unosi się zawsze, gdy kogoś mijam na mieście. Mój nieziemski zapach w połączeniu z moim cudownym wyglądem sprawiają, że mężczyźni po prostu się za mną oglądają i mnie pragną.
Ale ja przez całe życie należałam do grona nieosiągalnych kobiet, o których faceci mogli tylko pomarzyć. Było wielu śmiałków, ale odrzucałam ich zaloty, bo zwyczajnie na świecie żaden z nich nie spełniał moich wymagań. Sama nie wiem, czy oczekuję za dużo, a może przez całe życie na swojej drodze spotykałam trefne egzemplarze płci przeciwnej...
Pewnie zastanawiacie się teraz, jaki jest mój idealny mężczyzna, skoro tak trudno takiego spotkać. Musi być wysoki, przynajmniej 180 cm wzrostu. Sama mam 170 cm i często noszę wysokie szpilki, z których nigdy nie zrezygnuję. Wzrost to jednak nie wszystko. Musi mieć ciało tak wyrzeźbione, jak Michał Anioł. Twarz najlepiej smukłą, z mocno zarysowanymi kośćmi policzkowymi. Żadnych blizn ani pryszczy. Włosy najlepiej ciemne, no i przeszywające spojrzenie, które będzie mnie rozpalać do czerwoności.
Canva
Chciałeś panią? Pracuj na nią!
Ostatnio takiego spotkałam, kiedy byłam na siłowni. Mogę przyznać, że też mi wpadł w oko. Wyglądał dokładnie tak, jak facet moich marzeń. Niczego mu nie brakowało, nawet jego czarujące spojrzenie robiło na mnie wrażenie. Widząc, że się zbieram już do domu, podszedł i poprosił mnie o numer. Już prawie skradł moje serce, ale postanowiłam, że zadam mu jedno, kluczowe pytanie.
Gdzie pracujesz i ile zarabiasz?
- musiałam to wiedzieć, zanim bardziej zaangażuję się w tę relację. On spojrzał na mnie zdegustowanym wzrokiem, po czym odwrócił się na pięcie i zamruczał pod nosem, że jestem próżną materialistką. Pewnie to jakiś nędzarz. Co ja mogę powiedzieć?! Chciałeś panią? Pracuj na nią! To przecież powinno być oczywiste! Mam swoje potrzeby, a ja do pracy się nie wybieram, bo — jak już pisałam — wolę leżeć i pachnieć!
Dagmara, 33 l.
