"Zamieszkałam w domu opieki. Tego, co się potem wydarzyło całkiem się nie spodziewałam!"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Najgorsza diagnoza

W dniu moich osiemdziesiątych urodzin usłyszałam od lekarza najgorszą diagnozę. To miała być zwyczajna wizyta po badaniach kontrolnych, bo od dłuższego czasu kiepsko się czułam. Potem miało być świętowanie z rodziną, szampan i tort. Nie byłam przygotowana, na to co usłyszałam. Lekarz powiedział, że to prawdopodobnie nowotwór. Kolejne miesiące wspominam jak prawdziwy koszmar. Operacja, radioterapia. Lekarze nie dawali mi nadziei.

W pani wieku trzeba się cieszyć każdym dniem. Nie możemy zrobić nic więcej.

- tłumaczyli.

A jednak udało się. Wyleczyłam się, ale choroba i leczenie spustoszyły mój organizm. Nie miałam już siły zadbać o siebie jak wcześniej. Pójść po zakupy, do fryzjera. Wcześniej bardzo o siebie dbałam. Raz w tygodniu fryzjer, raz w miesiącu kosmetyczka. Razem z córką chodziłyśmy na wyprzedaże. Tak, długo cieszyłam się życiem i dobrą formą, ale w końcu i mnie dopadła zła passa. Kiedy zrozumiałam, że nie dam rady dłużej sama mieszkać, poprosiłam dzieci o pomoc. Długo rozmawialiśmy o możliwościach. Dzieci nie mogły porzucić dla mnie wszystkiego, to oczywiste. Nie stać nas było na całodobową profesjonalną opiekę. Dlatego padło w końcu na dom opieki. Na początku się bardzo wzbraniałam. W końcu tyle się złego słyszy o tych miejscach. Córka znalazła jakiś ośrodek z polecenia. Pojechałyśmy tam razem i go obejrzałyśmy. Nawet mi się spodobał. Ładne pokoje z telewizorem, duży ogród, całodobowa opieka… Zgodziłam się.

Canva

Nowy rozdział

Zarezerwowałyśmy pokój, spakowałam cały swój dobytek w dwie walizki i pojechałam. Pierwsze dni były ciężkie. Nie mogłam się odnaleźć. Szczególnie ciężkie były noce. Obce odgłosy, wizyty opiekunek, które sprawdzały, czy wszystko jest w porządku. Po kilku tygodniach przyzwyczaiłam się do nowego rytmu. Mimo że wcześniej byłam negatywnie nastawiona do tego pomysłu, musiałam przyznać, że był to strzał w dziesiątkę. O nic nie musiałam się już martwić. Córka i syn przyjeżdżali często w odwiedziny, zaczęłam poznawać sąsiadów…

Nigdy jednak nie przypuszczałam, że w tym wieku poznam miłość swojego życia! Okazało się, że w pokoju obok mieszkał Sławomir. Samotny pensjonariusz, który od razu skradł moje serce. Przysiadł się do mnie na stołówce i zagadał. Zaczęliśmy spędzać razem dużo czasu. Moje serce znowu mocniej zabiło. Nie spodziewałam się tego w tym wieku! Co więcej, tydzień temu Sławek oświadczył mi się.

W tym wieku każdy dzień jest na wagę złota, kochana. Weźmy ślub już jutro!

- powiedział.

Powiem wam jedno – nigdy nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. I nigdy nie byłam tak szczęśliwa!

Barbara