"Córka idzie do I klasy. Wstydzi się plecaka po siostrze i ubrań z przedszkola. Chce nowe, a ja nie wiem, co robić"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Moja młodsza córka zaczyna szkołę. Myślałam, że jesteśmy już przygotowani

Nie wiem, kiedy to minęło... Zuzia ma już 7 lat i idzie za parę dni do szkoły! Z jednej strony się cieszę, z drugiej obawiam, czy odnajdzie się w nowym rytmie i towarzystwie...

Całe wakacje czekaliśmy, aż dyrekcja szkoły podeśle jakąś listę wyprawkową. W końcu w tym tygodniu pojawił się ekwipunek pierwszaka. Ale się zdziwiłam! Spodziewałam się jakichś wymyślnych pozycji, piórek do malowania, węgla itp., a tu totalne minimum: plecak, piórnik, 2 ołówki, kredki, gumka, temperówka, nożyczki, 2 bloki techniczne i 3 zeszyty...

W zasadzie większość tych rzeczy mamy. Plecak mam po starszej, mało używany, tylko się go wypierze. Muszę dokupić piórnik, zeszyty i kapcie. No i gites, sprawa załatwiona, a dodatek 300+ na spokojnie wystarczy.

Tak myślałam, ale Zuzia miała swój plan...

Córka chce do szkoły nowy plecak. Skrytykowała też swoje ubrania

Do tej pory nie było z Zuzią problemu, bez szemrania nosiła rzeczy i korzystała ze sprzętów po starszej siostrze. Nie wydawaliśmy bez sensu pieniędzy na coś tylko dlatego, że ma być nowe... Nigdy to nie stanowiło przedmiotu dyskusji - aż do teraz. Zresztą, Ania też dużo rzeczy miała używanych, bo dostaliśmy je po dzieciach z rodziny.

canva.com

Gdy wywieszałam czysty plecak na suszarkę na balkonie, Zuzia przyszła i się rozpłakała. Powiedziała, że chce koniecznie nowy z innym wzorem, nie jakąś Elzą... Początkowo wzięłam to za fanaberie dzieciaka, który nagle dostał much w nosie. Nie będę wywalać stówy w błoto, bo ona tak CHCE!

Ale okazało się, że plecak to tylko preludium... Przy okazji końca wakacji zrobiłyśmy też przegląd szafy i dokpotowałam ubrania na jesień, w większym rozmiarze. Oczywiście, z pawlacza, bo mieliśmy jeszcze karton ubrań, które nosiła Ania. Tych dobrych, bo zużytych pozbyłam się na bieżąco.

Ale Zuzia popatrzyła na swoje różowe koszulki, rozłożone na dywanie z motylkiem, na sukienkę z Peppą i innymi bohaterami bajek... Na podobne fioletowo-różowo-pastelowe ubrania, z falbankami, cekinami i brokatem.

Po czym stwierdziła z przekąsem, że to wszystko jest dobre dla przedszkolaków, a ona jest już duża i idzie do szkoły. Będzie uczennicą! Nie będzie tego nosić...

Początkowo się zdenerwowałam, ale wysłuchałam zdania córki

Ręce mi opadły... Nawet nie chodzi o to, że nas nie stać na nowe ciuchy i plecak, bo akurat to ostatnie opłacę z tych trzech stów. Tylko jakoś nie widziałam sensu inwestowania w nowe rzeczy, skoro tamte są jeszcze dobre!

Ale Zuzia strasznie przeżywała moją odmowę. Okazało się, że bała się reakcji innych dzieci...! Ona się wstydzi chodzić w tej sukience z Peppą, bo to bajka dla maluchów, a nie dla 7-latka. Jeszcze się z niej będą śmiać albo przezywać! Chyba nie tego chcę... Cóż, Anka była wyższa i nosiła to wszystko jeszcze w zerówce.

A z kolorów Zuzi się odmieniło i woli żółty i niebieski, a nie różowy. Ma swój gust, a ja jej nie pozwalam go wyrazić. W sumie... Przyznaję, że jest w tym pewna racja. Sama też bym nie chciała zaczynać nowej pracy, ubrana w coś, w czym źle się czuję.

Gdy Zuzia przesortowała rzeczy z szafy, zostało może ze 30% na "tak". Reszta na "nie". No i mam zagwozdkę, czy jednak wciskać ten odrzucony stos do jej szafy, czy pójść jej na rękę i wybrać się na te zakupy po czarną i granatową bluzę, koszulki z dorosłymi napisami i sukienki bez różu... Masakra jakaś...

Mama dwóch córek