"Lekarz uznał, że muszę urodzić przez cesarkę. Teściowa nie może mi tego wybaczyć"

*Publikujemy list od naszej czytelniczki.

To moja pierwsza ciąża

Jest to dla mnie zarówno powód do ogromnej radości, jak i do strachu, a wszystko dlatego, że ja kompletnie nie jestem odporna na ból.

Od samego początku czytałam różne historie porodowe i czasami miałam gęsią skórkę, a innym razem czułam się trochę uspokojona. Tak naprawdę, każdy przecież przeżywa poród inaczej. Ja miałam nadzieję, że endorfiny sprawią, że o bólu nie będę zbytnio myślała.

Nastawiłam się na poród naturalny i nawet nie wyobrażałam sobie, jak mogłabym mieć cesarskie cięcie.

Niestety w siódmym miesiącu ciąży badania wykazały pewne nieprawidłowości i mój lekarz prowadzący zadecydował, że muszę mieć cesarkę.

Rozpłakałam się

Nie mogłam tego zaakceptować i postanowiłam nawet zapytać o zdanie dwóch innych lekarzy, ale oni również znali, że tak będzie najbezpieczniej zarówno dla mnie, jak i dla maluszka.

Długo trwało, zanim to zaakceptowałam, chociaż oczywiście chcę dla mojego dziecka jak najlepiej.

Boję się tej cesarki panicznie, ale staram się o niej za dużo nie myśleć. No i odliczam dni do porodu. Chciałabym już mieć to za sobą.

Gdy w miarę się uspokoiłam, teściowa dolała oliwy do ognia.

canva.com

Ona nie może mi tego wybaczyć

Powiedziała, że w jej rodzinie wszystkie kobiety rodziły naturalnie i ja też powinnam. Inaczej nie odczuję, czym jest prawdziwy poród i to żadne bohaterstwo.

Ale przecież mi nie chodzi o to, żeby zostać bohaterem. Ja chcę tylko urodzić zdrowe dziecko.

Oczywiście ta gadka teściowej nie będzie miała wpływu na moją decyzję. Chodzi o sam fakt, że w tym trudnym czasie bardzo doceniłabym jej wsparcie, a ona jeszcze dokłada mi zmartwień.

Na szczęście inne bliskie mi osoby trzymają kciuki i ja naprawdę to czuję.

Porozmawiałam też z innymi kobietami, które miały cesarkę i okazało się, że jeśli tylko będę odpowiednio o siebie dbała, to nie mam powodu do stresu.

Wiadomo, że to operacja, a nie zwykły zabieg. Do tego poważna. Jednak nie ja pierwsza i nie ostatnia mam urodzić w ten sposób.
Znów zaczęłam niecierpliwie odliczać do przyjścia na świat mojej dzieciątka. Ale poważnie zastanawiam się nad tym, że powinnam jeszcze widywać się z moją teściową, od której przecież usłyszałam tyle gorzkich słów.

Mój poród zbliża się wielkimi krokami, a ja chcę zrobić wszystko, żeby było to dla mnie jak najpiękniejsze przeżycie i nawet teściowa mi w tym nie przeszkodzi.

Karolina