"Mam 27 lat i nadal jestem dziewicą. Mama twierdzi, że to dlatego, że jestem gruba jak wieloryb i brzydka jak noc"

"Już 27 lat żyję na tej zabitej dechami wsi"

W szkole ciągle spotykałam się z negatywnymi komentarzami na mój temat. Zawsze byłam grubszej kości, ale bez przesady, nigdy nie byłam jakaś strasznie otyła. Dzieci jednak mnie nienawidziły zarówno w podstawówce, jak i w gimnazjum oraz w liceum. Na studia nie poszłam. Pracę w fabryce u nas na wsi załatwiła mi mama.

Zawsze byłam też bardzo samotna i nie miałam przyjaciół. Wolałam siedzieć w domu, czytać książki, oglądać seriale na Netfliksie oraz pomagać rodzicom. Jest w czym pomagać, bo mieszkamy na dużym gospodarstwie, na którym nie ukrywam, że jest co robić.

Z reguły rodzice zajmują się uprawą roli, a ja gotuje i sprzątam. Taki styl życia i przesiadywanie w kuchni sprzyja jednak temu, że za dużo ruchu to ja nie mam i niestety sukcesywnie przybieram na wadze. W pracy też dużo siedzę. Żyję już tak kilka lat, ale dopiero od niedawna zaczęłam myśleć, że coś powinno się już w moim życiu zmienić.

Tutaj na tej wsi żyję już od maleńkości 27 lat i nie mam żadnych rokujących planów na przyszłość. Jak każda kobieta chciałabym mieć męża i wychowywać dzieci, ale żaden mężczyzna nie jest mną zainteresowany. Czasem zagadywałam już nawet sama z siebie do młodego sąsiada, ale z reguły szybko mnie zbywał. Tymczasem, wstyd się przyznać ja wciąż w takim wieku jestem samotną dziewicą, która nigdy nawet nie całowała się z chłopakiem.

Canva

"Podobno jestem gruba i brzydka"

Myślałam, że może chociaż rodzice będą mnie wspierać i pomogą mi zmienić moje życie. Gdy jednak podzieliłam się swoimi rozterkami z mamą, którą zawsze uważałam za powierniczkę moich sekretów, ta tylko spojrzała na mnie ze zdziwieniem i odparła, że nie powinnam się dziwić, że żaden facet się mną nie interesuje, bo przecież jestem strasznie gruba jak wieloryb i brzydka jak noc. Poradziła mi, żebym została dziewicą konsekrowaną, to chociaż tyle będzie ze mnie pożytku, że będą pisać o mnie gazety.

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Uciekłam do swojego pokoju i się popłakałam. Zawsze chciałam być piękna i smukła, ale twarzy i genów nie zmienię. To prawda, że powinnam zrzucić kilka kilogramów, ale zupełnie nie mam do tego motywacji, bo na tej wsi i tak nikogo już nie poznam.

Z drugiej strony boję się tak wszystko rzucić i wyjechać. Nie mamy za dużo pieniędzy, więc nie stać mnie, żeby wynająć mieszkanie. Kwalifikacji też nie mam żadnych, bo skończyłam tylko liceum, a na studia przecież nie poszłam, gdyż rodzice powiedzieli, że nie ma sensu.

Mam wrażenie, że w moim życiu nic się nie zmieni i do 70. będę siedzieć na tej roli i pomagać rodzicom. Potem pewnie umrę samotnie i nikt nie będzie o mnie pamiętać. Skoro jestem taka gruba, to zapewne nie zmieszczę się w trumnie, a skoro tak brzydka to i tak na mój pogrzeb nikt nie przyjdzie. Masakra.

Kasia