"Mój chłopak jest Turkiem. Mieszkamy w Polsce, ale wciąż spotykamy się z rasizmem!"

Oktawia to miłośniczka sztuki i poezji, choć skończyła studia magisterskie w Paryżu, na biznesowym kierunku. To właśnie na uczelni poznała Kerema. Młody student również interesował się sztuką, więc rozmowom między parą nie było końca już od początku randkowania. Para zaczęła snuć plany o wspólnej przyszłości, ślub w Polsce, dzieci i wspólny biznes.

I chociaż w Paryżu nie spotykały zakochanych żadne rasistowskie komentarze, tak niestety po przeprowadzce do Polski było zupełnie inaczej.

Kerem to wspaniały chłopak i nie mogłabym wymarzyć sobie lepszego. Przed wyjazdem na studia do Francji byłam w 3-letnim związku z Piotrkiem, który był zimny jak lód! A ja od zawsze potrzebowałam bliskości, ciepła i miłych słów. Z Piotrkiem nic nie było romantyczne, twardo stąpa po ziemi i mam wrażenie, że do związku podchodził jak do przykrego obowiązku, który po prostu trzeba w życiu odhaczyć - studia, praca, ślub, syn i zasadzenie drzewa.

Kerem jest zupełnie innym partnerem! Ciepłym, opiekuńczym, troskliwym. Ile razy zabrał mnie na piknik za miasto w środku nocy, bo wie, jak lubię oglądać gwiazdy. Codziennie rano wysyła SMSa na powitanie, przyrządza moje ulubione tureckie specjały i poprawia mój każdy, nawet najsmutniejszy dzień. Na początku moja rodzina nie za bardzo akceptowała Kerema, podchodzili do niego z ogromnym dystansem, na szczęście w miarę szybko zobaczyli, że to świetny, mądry facet i teraz traktują go jak rodzinę! Gorzej z innymi ludźmi...

Okazuje się, że Karem, który na co dzień mieszka z Oktawią w niewielkiej miejscowości na północy spotyka się ze złośliwościami ze strony innych. Wiele razy został zwyzywany na ulicy, a nawet czuł niechęć ze strony urzędniczek, które były po prostu bardzo nieuprzejme i nie starały się wyjaśnić, jakie dokumenty powinien złożyć.

Jeden wieczór zapamiętałam najbardziej. Wracaliśmy późnym wieczorem ze spotkania ze znajomymi. Było pyszne jedzenie, kręgle i długie rozmowy. Kto miał dalej do domu, to zamówił taxówkę. My z Keremem chcieliśmy się przejść, w końcu 5 km to nie koniec świata, szczególnie jak na zewnątrz taka ciepła, letnia pogoda. Wszystko było ok, dopóki nie podeszło do nas kilku chłopaków, w wieku koło 18-25 lat, ciężko ocenić, bo mieli czapki z daszkiem i kaptury.

Stanęli przed nami, trzymając puszki z piwami i zaczęli wykrzykiwać, że puściłam się z Arabem, że nie mam wstydu, że on ma wracać skąd przyjechał. Zaczęli popychać Karema, drwiąc z jego pochodzenia. Robiło się coraz agresywniej, mimo że prosiłam swojego chłopaka, aby nie reagował. Na całe szczęście akurat pojawiła się grupa osób wracających z pobliskiego kina, dzięki czemu udało się nam uciec, bo inaczej nie wiem jak zakończyłby się ten wieczór...

Podobnych sytuacji było jeszcze kilka, chociaż kończyło się raczej na wyzwiskach. Nawet pracownicy niektórzy urzędów wydawali się być mniej uprzejmi, tylko ze względu na pochodzenie mojego chłopaka. Czy to jest normalne? Przecież narodowość nie wpływa na to, jakim ktoś jest człowiekiem! Ale jeszcze kilka takich zachowań i poważnie zastanawiam się, czy nie powinniśmy wybrać bardziej otwartego dla ludzi z różnych kultur kraju.

Canva

Macie jakiś pomysł, jak para powinna reagować na takie zachowania ze strony obcych osób? A może rzeczywiście powinni rozważyć przeprowadzkę do innego kraju?