"Mam 68 lat i podoba mi się mój sąsiad. Mieszka dwa domy dalej i jest samotny. Tak jak ja. Często urządza sobie przebieżki i z racji, że mieszka blisko, a z boku mojego domu rozpoczyna się ścieżka do lasu, to niemal codziennie mam możliwość podziwiać jego wysportowaną sylwetkę. Od razu podkreślam, że on też swoje lata ma, a konkretnie ma ich 72, a jak na ten wiek trzyma się super. Jest bardzo przystojny. Postanowiłam przełamać wstyd i zaprosić go do miasta, do kina".
Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.
Całe życie uważałam na to, co ludzie powiedzą
U nas na wsi wszystkie byłyśmy uczone, my — panienki, że musimy być skromne, spokojne, powściągliwe i co najważniejsze, że opinia ludzi jest bardzo ważna. No i tak mi zostało. Zresztą jako już żony również musiałyśmy zachowywać się godnie i nie dawać powodu do plotek. Bo prawda jest taka, że ludziom niewiele wystarczy do tego, żeby zacząć kogoś obgadywać, a często też wszystko zostaje wyolbrzymione.
Mój mąż zmarł 9 lat temu i okazało się, że jako wdowa również muszę zachowywać się odpowiednio. Przekonałam się o tym tyle razy, że koniec końców niemal zamknęłam się w domu, żeby nie dawać pożywki plotkom. Wystarczyło, że przez kilka minut porozmawiałam z którymś z mężczyzn mieszkających we wsi, a już leciała plotka, że podrywam żonatych, bo swojego już nie mam!
Kiedyś znajomy pomagał mi naprawić altankę, ktoś to przyuważył i już na drugi dzień usłyszałam o sobie takie rzeczy, że nawet nie chcę ich tutaj powtarzać. Przez samotność i przez to zamknięcie i odosobnienie od ludzi zaczęłam popadać w coraz większy smutek.
Zobacz także: "Moja synowa ubiera się nieładnie. Aż mi głupio przed koleżankami. Jak na nią wpłynąć?"
Canva
Postanowiłam nie przejmować się ludźmi i przełamać wstyd
Cała moja aktywność skupiła się na dbaniu o dom, kwiaty i cały ogródek. Przynajmniej w ten sposób jakoś umilałam sobie dnie i wieczory. Pewnego razu, gdy plewiłam grządki, zobaczyłam biegnącego sąsiada, który mieszka dwa domy dalej. Dopiero gdy podbiegł bliżej, to zorientowałam się, że jest ubrany w sportowe ciuchy. Nie śmiałam zapytać, ale domyśliłam się, że to po prostu urządził sobie bieg dla zdrowia. Takie widoki są rzadkością u nas na wsi.
Następnego dnia to samo, znów widziałam, jak sąsiad biegnie obok mojego domu. Tym razem przyjrzałam się mu trochę dłużej i zauważyłam, że skręca on w ścieżkę prowadzącą do lasu. Trzeciego dnia znów zauważyłam, że biegnie i tym razem spojrzał na mnie i uśmiechnął się! Przyznam, że ma niesamowity uśmiech. Odważniej zaczęłam obserwować te jego przebieżki i czekałam na niego codziennie z coraz większymi emocjami.
Paweł, bo tak ma na imię, również jest wdowcem, ma 72 lata, jest bardzo przystojny i ma bardzo dobrze zbudowane ciało. Z czasem zaczął się zatrzymywać przy moim płocie na małą pogawędkę. Okazuje się, że dawniej biegał inną trasą, ale wybudowali w tamtej okolicy halę produkcyjną i już mu się tam nie podoba. Dlatego zaczął pojawiać się przy moim domu!
Myślę, że nie bez powodu "spotkały się nasze ścieżki"! Dzięki tym krótkim spotkaniom na nowo włączyła się we mnie nadzieja i postanowiłam przełamać wstyd. No do lasu z nim nie pobiegnę, bo to dopiero byłoby gadanie, ale postanowiłam zaprosić Pawła do miasta, do kina. Jestem pewna, że nie odmówi, bo mam wrażenie, że podobam mu się. A co będzie dalej? Nie mam pojęcia, ale jedno wiem na pewno — gdy tylko upewnię się, że między nami rodzi się jakieś uczucie, to nie będę już przejmowała się tym, co ludzie powiedzą.
Ewa
Czy Ewa słusznie robi, że planuje zaprosić Pawła do kina?
Zagłosuj, jeśli chcesz zobaczyć wyniki
