„Kiedy wspominam czasy szkolne, aż mam łzy w oczach. Dawniej moje piegi, rude włosy i krzaczaste brwi były powodem do wstydu i dokuczania. Dziś jestem z nich dumna. Odetchnęłam z ulgą, gdy na dobre zapisały się w kanonie piękna. Wiem, że moja córeczka nie doświadczy tego, przez co ja musiałam przechodzić w jej wieku...”
Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.
Czasy szkolne to trauma
Choć jako mała dziewczynka byłam bardzo pogodna i otwarta, czasy szkolne diametralnie to zmieniły. Szybko zamknęłam się w sobie po tym, jak zaczęto mi dokuczać z powodu mojego wyglądu. Rude, kręcone włosy, piegi rozsiane po całej twarzy, a do tego krzaczaste brwi... Stałam się przedmiotem drwin wśród kolegów i koleżanek.
Czułam się samotna i nielubiana. Nienawidziłam swojego wyglądu, więc gdy podrosłam, zaczęłam ukrywać piegi pod nieprzyzwoicie grubą warstwą makijażu, a włosy farbować na czarno. Chociaż przez pewien czas trudno było mi samej rozpoznać się w lustrze, przyzwyczaiłam się do nowego wyglądu.
Kiedy teraz wspominam czasy szkolne, nie mam uśmiechu na ustach. Często nawet łapię się na tym, że łzy zupełnie niespodziewanie napływają mi do oczu i odczuwam ogromny żal — wobec moich rówieśników, ich i moich rodziców oraz nauczycieli. Nikt nic nie zrobił, żebym nie czuła się w ten sposób. Żadna dorosła osoba nigdy nie wyciągnęła do mnie ręki, żeby powstrzymać błędne koło dokuczania...
Canva
Na szczęście czasy się zmieniają
Całe szczęście, że zarówno czasy, jak i kanony piękna, się zmieniają. Znienawidzone kiedyś przeze mnie cechy dziś są ostatnim krzykiem mody. Nastolatki i dorosłe kobiety farbują włosy na odcienie miedzi, rysują na twarzy piegi, a niekiedy nawet je tatuują. Laminacja brwi to świetny sposób, żeby nadać im nieco krzaczastego wyglądu, który jeszcze niedawno był przedmiotem kpin.
Wróciłam do swojego naturalnego wyglądu i nigdy nie czułam się lepiej. Ostatnio nawet na ulicy zaczepił mnie jakiś fotograf i zaproponował, że zupełnie za darmo zrobi mi sesję. Nigdy bym nie przypuszczała, że dawne kompleksy staną się moimi atutami.
A najlepsze jest to, że od sześciu miesięcy noszę pod sercem córeczkę i w końcu odetchnęłam z ulgą, że nigdy nie doświadczy tego, czego doświadczyłam ja, będąc dziewczynką w wieku szkolnym. Kamień z serca!
Choć minął już kawał czasu, odkąd chodziłam do szkoły, tej traumy nie życzę nikomu, nawet największemu wrogowi. Mam nadzieję, że moja córeczka, jeśli odziedziczy po mnie wygląd, nigdy nie będzie musiała mierzyć się z tym, czemu ja musiałam stawić czoła.
Wiola
