„Nie jestem częstym gościem w przychodni, bo na szczęście zdrowie mi dopisuje, więc w sumie nie mam czego tam szukać poza rutynowymi badaniami, które wykonuję raz do roku. Czekając w kolejce do lekarza ogólnego po skierowanie, spotkałam starszego pana, którego słowa odmieniły moje życie...”
* Publikujemy list naszej czytelniczki
Straciłam pewność siebie
Unikam miejsc publicznych, bo mam wrażenie, że wszyscy się na mnie patrzą. Niestety nie chodzi o to, że mam zadbane, długie blond włosy, zabójczo błękitne oczy, pełne, naturalne wargi i zgrabne nogi. Może i zabrzmi to nieskromnie, ale zawsze uchodziłam za piękność i taka też się czułam. Nawet raz na ulicy w dużym mieście zaczepiła mnie jakaś pani z agencji modelek i zaproponowała casting.
Żyłam sobie spokojnie do momentu, aż któregoś dnia na mojej drodze spotkałam jakiegoś palanta, którego usiłowałam powstrzymać przed kradzieżą torebki idącej obok mnie starszej pani. Zaatakował mnie nożem, przecinając policzek i zostawiając szkaradną bliznę. Rana nie chciała się goić, wdało się zakażenie i choć ta sytuacja miała miejsce ponad dwa lata temu, nadal wygląda dramatycznie, wręcz odrażająco.
Całkowicie straciłam pewność siebie. Próbowałam różnych maści i zabiegów, które miały przywrócić dawny wygląd mojej twarzy. Niestety za każdym razem kosztowało mnie to fortunę i nigdy nie przyniosło nawet najmniejszych efektów. W sumie już się pogodziłam z tym, że nie będę wyglądać tak, jak wcześniej.
Canva
Słowa starszego mężczyzny odmieniły moje życie
Kiedy ostatnio czekałam na swoją kolej do lekarza ogólnego, żeby dostać skierowanie na rutynowe badania, które wykonuję co roku, dosiadł się do mnie pewien starszy mężczyzna. To, co powiedział, na zawsze odmieniło moje życie:
Jest pani najpiękniejszą kobietą, na jaką kiedykolwiek było dane mi patrzeć, a mam na karku już ponad 80 wiosen.
Bardzo się zawstydziłam i od razu zaczęłam zasłaniać dłonią tę szkaradną bliznę, chcąc ukryć ją przed wzrokiem tego nieznajomego. Jednak na marne, od razu ją zauważył. Jak gdyby nigdy nic zapytał, co mi się stało, a kiedy streściłam mu tę historię, usłyszałam w odpowiedzi:
O mój Boże, to pani! To pani uratowała moje życie!
Zaczęłam zastanawiać się, o co mu chodzi, przecież ja tylko powstrzymałam złodzieja przed ukradnięciem torebki jakiejś staruszce. Co miało do tego jego życie? Okazało się, że jego żona właśnie wracała z banku z torebką wypchaną pieniędzmi na jego kosztowne leczenie, na które odkładali latami. Gdyby ten palant rzeczywiście ukradł tę torebkę, ten pocieszny staruszek najprawdopodobniej by już nie żył.
Pan zaczął opowiadać o tym, że te pieniądze sprawiły, że nie tylko nadal może wieść spokojne życie u boku swojej ukochanej żony, ale też spełnił swoje największe marzenie — został pradziadkiem. Po kilku dniach, od kiedy lekarze prognozowali jego śmierć, jego wnuczka miała termin porodu.
Bardzo mnie to wzruszyło i poczułam, że ta blizna nie jest żadnym powodem do wstydu, lecz do dumy. Nie myśląc o konsekwencjach, powstrzymałam w końcu tego frajera przed kradzieżą dorobku tych państwa, wykazując się ogromną brawurą. Już nie spoglądam na siebie z obrzydzeniem. Patrząc w lustro na moją twarz, jestem dziś pełna podziwu, że zdobyłam się wtedy na odwagę.
Kaja ze Środy Śląskiej
