Ten serial przez lata cieszył się ogromną popularnością i wychowało się na nim wiele pokoleń. "Rodzina zastępcza" bawiła rodziców i dzieci w polskich domach. Produkcja zebrała wokół siebie grono fanów, a dziś mamy dla nich nie lada gratkę. Tak wygląda słynny dom po latach. 

"Mam na imię Kuba i chciałbym wam opowiedzieć interesującą opowieść o mojej koleżance Kalinie. Wydaje mi się, że warto ją przeczytać nawet z tego względu, że powszechnie uważa się, że atrakcyjna kobieta nie ma kłopotów w znalezieniu sobie mężczyzny do związku i ma bardzo duży wybór. Przykład Kaliny doskonale pokazuje to, że w istocie sprawa jest znacznie bardziej skomplikowana".

"To jest po prostu niewiarygodne, co ja czasem słyszę od klientek czy też czytam w wiadomościach od nich. Łapię się wtedy za głowę i zastanawiam, czy im po prostu brak empatii, czy naprawdę pewnych rzeczy nie potrafią zrozumieć. Myślę, że po latach pracy jako stylistka paznokci mogłabym już napisać o tych moich przygodach z klientkami książkę. I pewnie sprzedawałaby się super".

"Kocham moją żonę, ale jej już coś na głowę padło przez te wszystkie pieniądze. Im więcej mamy, tym ona bardziej narzeka, że jej mało i mało. Ja już nie wiem, co jej się stało. Już oszczędzamy na wszystkim, a ja nawet nie wiem, po co skoro i tak tych pieniędzy nie ruszamy, a do grobu się nie zabierze... Ostatnio nawet zabroniła kupować mi spodnie za uwaga, 2 złote".

Roksana Węgiel podejmuje się różnorodnych współprac. Nic w tym dziwnego, w końcu poza tworzeniem muzyki jest to jej sposób na zarobek. Tym razem wzięła udział w wyjątkowej reklamie, w której wcieliła się w rolę superbohaterki. Fani mają mieszane uczucia. 

"Nie chcę wyprawiać hucznej imprezy z okazji roczku mojej córeczki. Zależy mi bardziej na kameralnym spotkaniu. Chcę zaprosić dziadków i rodziców chrzestnych. To będzie wystarczające. Moja teściowa miała jednak inną wizję tej imprezy. Obraziła się i powiedziała, że nie przyjdzie w ogóle". 

"Wiedziałam, że żłobkowe dzieci dużo chorują, ale to jest chyba lekka przesada. Moja córka jest trzy dni w placówce, a później dwa tygodnie siedzi w domu! A to wszystko przez te matki, które przyprowadzają chore dzieciaki. Brak mi na to wszystko słów. Jestem wykończona nieprzespanymi nocami i żal mi mojego dziecka". 

„Mam 49 lat, więc trochę już życia przeżyłam i jeśli mam być szczera, to mało co było w stanie mnie zaskoczyć. Człowiek zwyczajnie robi się odporny, ale na to patrzę raczej pozytywnie, bo nie przejmuję się już sprawami, na które nie mam wpływu. Dzieci mam dorosłe, więc teoretycznie na nie również wpływu już nie mam, ale oniemiałam, gdy córka opowiedziała mi o swoich planach na przyszłość. Nie mogę na to pozwolić, bo nie tak ją wychowałam”.