"Jest mi bardzo smutno, bo odkąd pamiętam, staram się spełnić wymagania, jakie wobec mnie miała moja matka. Bardzo starałem się spełnić wszystkie wymagania, jakie przede mną stawiała. Wydawało mi się, że wreszcie osiągnąłem sukces i moja matka to doceni. Zawsze tak bardzo chwaliła moją siostrę, a ja tak bardzo chciałem, żeby ten jeden raz pochwaliła mnie. Znów okazało się, że mam wszystko, ale nie mam jednego – uznania swojej matki. Nic się nie zmieniło. Zawsze będę gorszy od mojej siostry".
Publikujemy list naszego czytelnika. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.
Zawsze byłem tym gorszym
Moja matka zawsze mnie krytykowała i chwaliła młodszą siostrę. Zawsze było tak, że to Ania była tą, która zasługiwała na uwagę matki, a ojciec za każdym razem jej przytakiwał i było tak, jak chce mama.
Pamiętam dzieciństwo. Moja siostra mogła wszystko, a ja nie mogłem nic. Moja siostra zawsze uważana była za tą lepszą, za tą, która wie lepiej i która lepiej się na wszystkim zna. Gdy siostra miała "wpadki", przychodziła pod wpływem alkoholu i imprezowała, matka nie powiedziała ani słowa. Gdy ja zapomniałem posprzątać, to od razu byłem krytykowany i mieszany z błotem.
Później poszedłem na studia i podobnie - ja świetnie radziłem sobie na prawie, a siostrze w głowie były tylko imprezy. Moja matka tego nie rozumiała. Zawsze uważała, że Ania to ta lepsza - dostawała lepsze prezenty i więcej pieniędzy, a ja musiałem zadowolić się jakimiś ochłapami.
Canva
Chciałem pokazać matce, co osiągnąłem
Tak się składa, że po studiach wyprowadziłem się z domu i ciężko pracowałem, żeby osiągnąć w życiu sukces. Miałem nadzieję, że mi się uda i spełnię swoje marzenie, żeby zaimponować matce.
Przyjechała na moje 30. urodziny. Zaprosiłem ją do swojego domu, pokazałem, jak żyję, i wytłumaczyłem, że mam wszystko – kochającą żonę, własną kancelarię i świetną pracę. Naprawdę, nie mogłem sobie wymarzyć lepszego życia. Ciężko na to pracowałem, a w tych trudnych chwilach wielokrotnie brakowało mi wsparcia rodziców. Nie miałem do kogo się zwrócić, nie miałem w nich oparcia. Były tylko wymagania, które z roku na rok były coraz większe.
Myślałem, że po latach matka mnie doceni i powie mi, że jest ze mnie dumna i mnie kocha. Chciałem tego i bardzo mi na tym zależało, abym był spełniony.
Niestety, matka wcale mnie nie pochwaliła. Znowu zaczęła mówić o młodszej siostrze. Znowu zaczęła mnie umniejszać. Wtedy nie wytrzymałem. Łzy popłynęły mi z oczu i bardzo zdecydowanie zareagowałem.
Powiedziałem jej, co o tym myślę i kazałem jej opuścić mój dom. Tyle było moich kontaktów z matką...
Kacper
