"Jestem mamą jedynaczki. Nigdy nie sądziłam, że nie będę w stanie dotrzeć do mojego dziecka. Kocham Natalkę nad życie, ale już ma piętnaście lat i trudno z nią wytrzymać. Od samego początku uczyłam ją utrzymania porządku, a ona teraz odwala takie numery. W ogóle wokół siebie nie sprząta, a jej pokój wygląda jak wysypisko śmieci".
Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.
Nastoletnia córka nie dba o porządek
Zależało mi na tym, żeby wpoić mojemu dziecku proste i łatwe zasady. Liczyłam na to, że to przyniesie zamierzony skutek, a moje dziecko w ostatecznym rozrachunku po prostu będzie potrafiło zadbać o porządek wokół siebie. Myślałam, że będzie to dla niej zupełnie naturalne. Niestety, myliłam się.
Moje dziecko nie zmywa po sobie naczyń, nawet nie wynosi ich do zlewu. Ona by tylko jadła, spała, grała w gry na komputerze i spotykała się ze znajomymi. O swój wygląd oczywiście zadba, ale o to, co dzieje się wokół już nie.
canva.com
Jej pokój wygląda jak wysypisko śmieci
Na początku u niej sprzątałam, bo nie chciałam, żeby zarosła brudem. W końcu się zbuntowałam i powiedziałam, że ma sama o wszystko zadbać, bo ja nie będę wchodzić do tego pokoju. Ona sobie nic z tego nie robi. U niej naprawdę jest jak na wysypisku śmieci! Na biurku walają się brudne kubki, talerze i miski. Jeżeli ja ich nie zabiorę, to będą tam stały tygodniami, aż zabraknie w kuchni czystych.
Brudne ubrania moja córka wynosi do prania tylko wtedy, kiedy zabraknie w jej szafie czystych. Tak to rzuca je na podłogę, krzesło albo łóżko. Nawet śpi z tymi brudnymi ciuchami i w ogóle nie robi jej to różnicy.
Jest na nią jakiś sposób?
Jak ona może w ogóle skupić się w tym pokoju? Nie mogę uwierzyć w to, że może się tam uczyć, bo tam panuje tak okropny chaos, że to się w głowie nie mieści. Jest mi przykro, że moja córka to typowy brudas. Wstyd mi przed rodziną. Kiedy odwiedzają nas bliscy i wchodzą do jej pokoju, to przecierają oczy ze zdziwienia. Nie mogą uwierzyć w to, że moje dziecko tak bardzo nie przejmuje się tym, co do niej mówię.
Zmartwiona Matka Nastolatki
