„Wszyscy myśleli, że sobie nie poradzę. Zwątpiła we mnie nawet własna matka”

*Publikujemy list naszej czytelniczki.

Zaszła w niechcianą ciąże w wieku dziewiętnastu lat

Na co dzień byłam normalną i niczym niewyróżniającą się nastolatką, lecz w głębi duszy pragnęłam od życia czegoś więcej niż tylko moralności i zatopienia się w strefie komfortu. Dobre wyniki w nauce miałam tylko dlatego, że rodzice tego wymagali, a sama czułam, że to wszytko nie jest mi do niczego potrzebne. Mama i tata trzymali mnie pod szklaną kopułą, a ja chciałam tylko poczuć i robić to, co wśród moich rówieśników było czymś zupełnie normalnym.

Szukanie głębszych doznań pchało mnie do podejmowania bardzo ryzykownych decyzji, z czego dziś nie jestem dumna i dziękuję Bogu, że nie poniosłam z ich tytułu żadnych poważniejszych konsekwencji. Niechciana ciąża jest naprawdę najmniejszym wymiarem kary, jaką przyszło mi wziąć na swoje barki w wieku dziewiętnastu lat. Nie mogłam w to wszystko uwierzyć, ale czasu niestety cofnąć się nie dało.

W mojej staroświeckiej rodzinie zawrzało, bo tu nikt nigdy nie popełnił w życiu żadnego błędu. Moja matka stwierdziła, że od teraz muszę sobie radzić sama, bo to będzie dla mnie najlepszą z możliwych kar. Oczywiście, żeby było zgrabniej, to ona nazywała to rzutem na głęboką wodę. Miałam kilka dni na wyprowadzkę z domu i jedynym wsparciem ze strony moich rodziców było tylko to finansowe.

canva.com

Samotna matka, która przetrwała trudne chwile

Zamieszkałam u ojca mojego dziecka, a właściwie to u jego rodziców. Nie chciałam z nim zakładać rodziny, bo nawet go dobrze nie znałam, ale w tamtym momencie, to było jedyne rozsądne wyjście z tej chorej sytuacji. Tam przesiedziałam już do rozwiązania oraz trzy kolejne lata, na co również musiałam się zdecydować z uwagi na dobro dziecka.

W tym roku Gabriel szedł do pierwszej komunii, a ja bez żadnego zastanowienia mogę przyznać, że jestem bardzo dumna zarówno z niego, jak i z samej siebie. Mimo trudnego startu dziś wszystko układa się po mojej myśli i bez problemu mogę się spełniać w roli matki bez łaski rodziny, która się ode mnie odwróciła. Żeby nie było, kontakt z matką jakiś tam mam, ale nigdy nie zapomnę tego, jak mnie potraktowała.

Na koniec chciałabym dodać coś, co powinna wiedzieć każda kobieta, która przez przypadek znajdzie się w takiej samej sytuacji, co ja: pamiętaj, że rodząc dziecko, już nigdy nie będziesz samotna. Trzymajcie się dziewczyny!

Samotna matka