"Kocham swoje dziecko, ale obecnie po prostu nie mogę na nią patrzeć. To, co ona wyprawia, przechodzi ludzkie pojęcie. Nie spodziewałam się, że z tak mądrej i słodkiej dziewczyny, wyrośnie nastolatka bez żadnych zainteresowań. Gdzie popełniłam błąd? Starałam się wychować ją jak najlepiej!"
*Publikujemy list od czytelniczki
Moja nastoletnia córka nie ma zainteresowań
Gabrysia była złotym dzieckiem. Już jako kilkuletnia dziewczynka wprost tryskała energią. Nie mogę powiedzieć, że nie była problematyczna, bo wtedy bym skłamała. Oczywiście, że zdarzały się wzloty i upadki. W końcu przy tak żywiołowym maleństwie zawsze coś się dzieje. Jest jednak również inteligentna, a więc szybko się uczyła nowych rzeczy. Płynnie czytała już w wieku trzech lat, z czego jestem bardzo dumna.
Starałam się zaszczepić w niej pasję do sportu. Wspólnie jeździłyśmy na wycieczki rowerowe. Pokazywałam jej wiele różnych zajęć, takich jak gra w tenisa, jazda konna czy piłka siatkowa. Zawsze wszystko chętnie wykonywała z dużym zaangażowaniem. Dużo też czytałyśmy książek. W szkole podstawowej uwielbiała różnorodne opowiadania. A teraz? Teraz to nawet nie ma zbyt wielu znajomych. Ciągle tylko siedzi przed komputerem i nie sposób ją wyciągnąć z domu.
canva.com
Gdzie popełniłam błąd?
Gabi była taka wspaniała, a jako nastolatka jest nie do zniesienia. Nie sprząta po siebie, nie ma chęci na wspólne wycieczki. A proponuję jej wypady nad morze, spacery po górach, zwiedzanie zamków czy wyprawę do ZOO. Kompletnie na nic nie ma ochoty! Ja już załamuję ręce, bo wiem, że wspólnie mogłybyśmy spędzić świetnie czas, a ona woli siedzieć przed komputerem. Zamyka się w swoim pokoju i nie chce z nami rozmawiać.
Gdzie popełniłam błąd? Nie rozumiem, w czym jest problem. Przecież jako matka dawałam z siebie wszystko, żeby zaszczepić w niej pasję, a wyszło na to, że to wszystko spełzło na niczym.
Czy mogę to jakoś zmienić?
Już sama nie wiem, co mogę zrobić, żeby moja córka stała się bardziej otwarta i towarzyska. Zależy mi na tym, aby spędzała z nami czas. Nie mogę pozwolić na to, aby zamknęła się w sobie. Obecnie nic jej nie interesuje, a mi serce pęka, kiedy w piękną pogodę, ona cały czas siedzi zamknięta w pokoju.
Co mogę zrobić, aby to zmienić? Może wizyta u psychologa będzie dobrym rozwiązaniem? Zależy mi na dobru mojej córki. Chcę dla niej jak najlepiej, a więc zrobię wszystko, żeby była szczęśliwa.
Zmartwiona Matka
