"Ulewanie, pieluchy, brak możliwości wypicia ciepłej kawy. Nie tak wyobrażałam sobie macierzyństwo. Dlatego zamierzam oddać dziecko do żłobka, jak tylko skończy pół roku. Nie będę się dłużej męczyć! Niestety, bliscy nie rozumieją mojej decyzji…"
Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.
Nieidealne macierzyństwo
Całowanie małych stópek, słodkie uśmieszki z rana i pokazywanie świata małemu dziecku. Obserwowanie jak robi pierwsze kroki i czekanie, aż pierwszy raz powie mama — tak wyobrażałam sobie macierzyństwo, zanim zostałam matką. Nigdy wcześniej nie miałam styczności z małymi dziećmi, więc w sumie całą swoją wiedzę odnośnie tego jak wygląda macierzyństwo, czerpałam z filmów, książek i reklam pieluch. Wiem, że głupio to brzmi, ale taka jest prawda. Tam nigdy nie pokazują, jak się czuje człowiek, który nie przespał całej nocy od kilku miesięcy. Nie pokazują, że są dni, kiedy nie masz czasu iść pod prysznic i nie da się poczuć, jak po całym dniu bolą cię ręce od noszenia od rana małego człowieka.
Tak, macierzyństwo okazało się dla mnie wielkim walcem, który przejechał po moim dotychczasowym życiu, które, powiedzmy sobie szczerze, nie było do tej pory wymagające. Codziennie rano wstawałam wyspana i szłam do pracy, potem na kawkę ze znajomymi, miałam czas na swoje pasje i hobby. W weekendy chodziłam do kina z mężem, imprezowałam, dużo wyjeżdżaliśmy. Po porodzie wszystko się zmieniło. Długo dochodziłam do siebie, a potem bardzo zaskoczyło mnie, jak bardzo wymagająca jest opieka nad dzieckiem. Szczególnie jeśli ktoś ma takie dziecko jak ja. Na takie bobaski mówi się wysoko wrażliwe. Każda wyprawa do centrum handlowego czy w inne głośne miejsce, kończyła się wielkim płaczem. Nie dało się jej odłożyć. Mimo że bardzo się starałam, byłam załamana. Zdałam sobie sprawę, że nikt mnie na to nie przygotował. I że nie da się na to przygotować.
Dlatego po trzech miesiącach tej męczarni stwierdziłam, że oddam córkę do żłobka, jak tylko skończy sześć miesięcy. Trudno. Ja też muszę mieć swoje życie. Jak to mówią - szczęśliwa mama to szczęśliwe dziecko. A teraz na pewno nie jestem szczęśliwa. Tęsknię za moim dawnym życiem, marzę o powrocie do pracy. Niestety, rodzice i teściowie pracują, więc nie mają możliwości zająć się dzieckiem. Mąż też nie jest skory, żeby wziąć urlop tacierzyński i się zająć dzieckiem. Wszystko jest na mojej głowie. Dlatego też podjęłam taką decyzję. Dlaczego tylko ja mam się męczyć?
Canva
Kontrowersyjna decyzja
Kiedy oznajmiłam to rodzinie, wszyscy wpadli w szał.
Jak to!? Jak można oddać takie maleństwo do placówki? Oszalałaś? Przecież ona potrzebuje matki!
- krzyczeli rodzice.
Szkoda, że nikt nie pomyślał o mnie. Przecież, gdyby było coś nie tak, to by nie przyjmowali w żłobkach takich małych dzieci, a jednak przyjmują. Znalazłam już nawet prywatną placówkę koło mojej pracy, gdzie rozmawiałam z opiekunkami. Powiedziały, że są specjalnie przygotowane na opiekę nad tak małymi dziećmi. Umówiłam się z nimi, że będę ją podrzucać przed pracą, wpadać na przerwie na karmienie, i odbierać jak tylko wyjdę. Skróciłam też o 2 godziny etat w pracy, żeby ją wcześniej zabierać. Nigdy nie byłam tak szczęśliwa, jak wyszłam z tego żłobka. Szkoda, że moi bliscy nie podzielają mojego entuzjazmu. Mąż też kręci nosem, ale kiedy powiedziałam, żeby sam zrezygnował z pracy i się zajął dzieckiem, był oburzony.
Przecież to obowiązek matki, a nie ojca. Ja zarabiam na rodzinę
- odburknął.
No cóż, mówi się trudno. Jak nikt mi nie chce pomóc, muszę sama sobie pomóc. Wiem, że będę przez wiele osób z tego powodu szykanowana, ale mam to gdzieś.
Malwina
