"Nigdy nie sądziłam, że starość przeżyję w samotności. Mój syn zmarł nagle, trzy lata temu i wtedy poczułam, że poza wnukami nie mam na świecie już nikogo bliskiego. Niestety obydwaj studiują i pracują w innym mieście i raczej nie śpieszy im się z odwiedzinami. Pamiętają o mnie, jak czegoś chcą".
Publikujemy list od czytelniczki.
Byli moim wielkim szczęściem
Mojemu Andrzejowi nie ułożyło się najlepiej życie. Szybko i młodo się ożenił, przez co zarówno on, jak i Żaneta nie byli zbyt szczęśliwi razem. Mój syn wiele razy mówił o tym, jak często się kłócili. Nie zdziwił mnie ich rozwód, w pewnym momencie to nawet po cichu na to liczyłam.
Żaneta na dobre zniknęła z mojego życia, ale miałam syna i jego dzieci. Michał i Łukasz od zawsze byli moim wielkim szczęściem. Jak byli mali, to spędzali u mnie weekendy, ferie i wakacje. Nigdy się razem nie nudziliśmy i czasami miałam wrażenie, że jestem dla nich jak matka. Żaneta nigdy za bardzo nie angażowała się w ich wychowanie, z kolei Andrzej pracował od rana do nocy, żeby zarobić na rodzinę.
canva.com
Nie opłaca im się przyjeżdżać na trzy dni
Andrzej usłyszał druzgocącą diagnozę. Lekarze od samego początku nie obiecywali nie wiadomo czego, więc powoli, z wielkim trudem, przygotowywaliśmy się z wnukami na odejście mojego syna, a ich ojca.
Łukasz już wtedy studiował w innym mieście, a rok później dołączył do niego Michał. Od tej pory spotykam się z nimi naprawdę sporadycznie - nawet nie od święta. Tegoroczną Wielkanoc spędzę sama, bo chłopakom szkoda na paliwo. Chociaż nie owijali w bawełnę i powiedzieli wprost, że nie opłaca im się przyjeżdżać na trzy dni, bo to duży wydatek i stracony czas w korkach. Nie próbowałam ich namawiać, ale było mi przykro. Myślałam, że nie jest szkoda wydać na benzynę czy bilet, jeśli jedzie się do swojej babci.
Młodzi żyją tak, jakby bliscy mieli nigdy nie odejść. Przecież chłopcy powinni cieszyć się z tego, że wciąż mają kochającą babcię, która jest na siłach i chce szykować święta czy zapraszać na weekendowe obiady.
Lucyna
