"Nie chcę całować się ze swoim chłopakiem. Mam ważny powód"

*Publikujemy list naszej czytelniczki.

Jarek to bardzo dobry mężczyzna

Jarek nigdy nie był najpiękniejszym i najbardziej inteligentnym chłopakiem, jakiego sobie mogłabym wymarzyć. Tak naprawdę, to związałam się z nim, bo byłam w tak wielu związkach z przystojniaczkami, którzy tylko mnie wykorzystywali i zdradzali na lewo i prawo, więc szukałam w życiu stabilizacji.

Jarek zawsze był obok i mnie wspierał jako mój kolega a później przyjaciel. Gdy po raz kolejny zostałam zraniona przez takiego jednego imbecyla, on znów był przy mnie. Żaliłam się do niego, że pewnie już nigdy nie poznam jakiegoś fajnego faceta, który naprawdę by mnie zaakceptował i pokochał, a nie chciał tylko wykorzystać. On wtedy spojrzał mi głęboko w oczy i powiedział, że mnie kocha i zawsze będzie przy mnie. To było takie rozczulające, więc mu uległam i się z nim związałam.

Cały czas przekonywałam się o tym, że Jarek jest idealnym facetem dla mnie. On każdego dnia tak się starał, przynosząc mi prezenty i obdarzając mnie miłym słowem.

Jarek zawsze imponował mi tym, że był niezwykle uroczy i bardzo dla mnie dobry, dlatego chciałam i chcę tworzyć z nim związek. Nikt się tak o mnie nie troszczył, jak on i wiem, że jakbyśmy kiedyś wzięli ślub, to Jarek zadbałby o mnie i nasze dziecko i nigdy by mnie nie zostawił, tylko przy mnie był i kochał całym swoim serduszkiem. A jednak ostatnio Jarek ciągle chodzi na mnie wkurzony z jednego powodu - według niego unikam pocałunków.

Canva

Nie chcę się całować z moim chłopakiem

Ja i Jarek jesteśmy już razem od 6 miesięcy. Wstyd mi się przyznać, ale to prawda, że nie chcę całować się ze swoim chłopakiem. Strasznie mnie odpycha, bo bardzo śmierdzi mu z buzi z powodu refluksu, ale jest też inny powód — znacznie gorszy i bardziej wstydliwy... Wiem, że jest idealnym mężczyzną, ale w zasadzie nie czuję do niego pociągu fizycznego. Tak bardzo chcę się w nim zakochać, ale nie potrafię.

Mój wspaniały chłopak ostatnio mi zaproponował, żebyśmy poszli na całość, a ja znów okłamałam go, że nie jestem gotowa. Z poprzednimi mężczyznami "szłam na całość" po kilku dniach znajomości, a tutaj jest inaczej. Zupełnie nie czuję między nami namiętności. Bardzo lubię Jarka, bo serio jest bardzo dobrym człowiekiem. Darzą go sympatią i szacunkiem, ale mam wrażenie, że bardziej "kocham go", jak swojego brata, a nie swojego chłopaka, z którym docelowo przecież miałabym spędzić resztę życia.

Naprawdę chcę to zmienić, chcę go pokochać, ale on chyba zupełnie nie pociąga mnie jako mężczyzna. Bardzo tego żałuję, ale z drugiej strony nie wiem, jak zmusić się do miłości.

Czy któraś z was miała kiedyś taki problem? Liczy na Waszą poradę.

Klaudia