"W dniu 70 urodzin trafiłam na miesiąc do szpitala. Wnuki i dzieci ani razu mnie nie odwiedziły"

*publikujemy list od czytelniczki

Zawsze byłam samowystarczalna

Jako kobieta potrafiłam zawsze poradzić sobie ze wszystkim sama. Byłam całkowicie samowystarczalna, a to dlatego, że zmusiła mnie do tego sytuacja.

Po urodzeniu drugiego syna rozstałam się z partnerem i nie było już w domu męskiej ręki - aż synowie nie podrośli. Jednak ja do tego czasu nauczyłam się już wszystkiego, Byłam prawdziwą złotą rączką i totalnie nie potrzebowałam wsparcia mężczyzny w pracach domowych.

Moi synowie to widzieli i wiedzieli, że jestem taką Zosią Samosią, ale przyzwyczaiłam ich do tego tak bardzo, że przestali podchodzić do mnie z empatią. Nawet gdy pewne sytuacje były dla mnie ekstremalnie trudne, to oni nie próbowali mi w żaden sposób pomóc. Wydawało im się z pewnością, że ja nie potrzebuję wsparcia, bo przecież zawsze dawałam radę.

W dniu 70 urodzin wylądowałam w szpitalu

Synowie wraz z wnukami mieszkają za granicą. Widujemy się dość rzadko, ale przylatują na przykład na moje urodziny.

Tym razem wypadały w środę, a oni  mieli przylecieć dopiero na weekend. Jednak w dniu moich urodzin miałam mały wypadek, przez który wylądowałam w szpitalu. Po operacji powiadomiłam dzieci, że nie wrócę na weekend do domu i być może będę musiała poleżeć w szpitalu dłużej.

Odsprzedali bilety i nie przylecieli do Polski wcale. Nie odwiedzili mnie przez ten miesiąc w ogóle. Wprawdzie dzwonili codziennie i rozmawialiśmy długo, ale przecież mieszkanie stało wolne, mogli przylecieć i przyjść do mnie. Bardzo tego potrzebowałam. Zwłaszcza że przecież wszystko już zaplanowali no i mieli te bilety na samolot.

Leżąc w szpitalu, miałam mega dużo czasu na przemyślenia. Doszłam do wniosku, że nie warto unosić się dumą, ale też za wszelką cenę starać się być samowystarczalną. Trzeba nauczyć się prosić innych o pomoc i o wsparcie.

canva.com

To była dla mnie prawdziwa lekcja

Zrozumiałam, że ja naprawdę mogę czegoś od kogoś oczekiwać. Zwłaszcza jeśli mowa o osobach, dla których bardzo się w życiu poświęciliśmy.

Odczułam też, że nawet jeśli o siebie bardzo dbam, to kiedyś może nadejść czas (i to prędzej, niż myślę), że nie będę już w stanie sobie ze wszystkim poradzić.

Choroba zazwyczaj przychodzi niespodziewanie. Do tego z każdym rokiem jestem przecież coraz starsza. Któregoś dnia mogę choćby się przewrócić i połamać. Kto wtedy poda mi szklankę herbaty, jeśli ja nie będę umiała nikogo o to poprosić?

Po powrocie do domu zaprosiłam dzieci do siebie i opowiedziałam im o moich odczuciach. Jeden z synów zaproponował, że przeprowadzi się do mnie z żoną i córką, a drugi obiecał, że gdy odłoży jeszcze trochę pieniędzy, też wróci do Polski.

Żałuję, że nie miałam wcześniej odwagi szczerze z nimi porozmawiać.

Brygida