Udowodniono, że pierwsze lata życia dziecka są najważniejsze. To właśnie wtedy maluchy chłoną wszystko jak gąbka i wówczas też kształtuje się ich osobowość. Jeśli dziecko już w tym czasie słyszy od rodzica, że jest głupie, to istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że nawet w dorosłym życiu będzie tak o sobie myślało. Z takim problemem boryka się właśnie Eliza.
"Mama zawsze mówiła, że jestem głupia"
Eliza ma 30 lat. Od dawna ma swoją rodzinę i nie mieszka już z toksyczną matką, ale wciąż nie potrafi myśleć o sobie dobrze:
Mama zawsze porównywała mnie z innymi dziewczynkami. Dla niej wiecznie byłam za gruba, za brzydka i za głupia.
Kiedy poszłam do liceum, zachorowałam na bulimię. Wcale nie byłam krąglejsza niż inne koleżanki, ale w domu mówiono i mnie GRUBASKA i tak się tym przejęłam, że zaczęłam panicznie bać się jedzenia. Ale byłam głodna, więc wciągałam wszystko, co znalazłam w lodówce, a później szłam do łazienki wymiotować.
W pewnym momencie ważyłam tylko 46 kilogramów przy wzroście 173 cm. A i tak byłam ZA GRUBA.
Eliza nie miała szczęśliwego dzieciństwa, ale gdy skończyła 20 lat, poznała miłość swojego życia:
Na początku nie mogłam uwierzyć, że ktoś taki jak Paweł w ogóle zwrócił na mnie uwagę. Ja, taka brzydka i głupia, a on gość na poziomie.
Jednak szybko przekonał mnie, że naprawdę mnie kocha. Stworzyliśmy razem rodzinę. Mamy piękny dom, cudowne dzieci i psa. Ja mam pracę, którą kocham i wymaga ode mnie sporego zaangażowania. Ale wciąż myślę o sobie, że jestem głupia. A może nawet za głupia, by to wszystko "mogło należeć do mnie"? Czasem zastanawiam się, czy to nie jest tylko piękny sen. Któregoś dnia obudzę się i okaże się, że Paweł odszedł do ładniejszej i mądrzejszej kobiety. Zabierze mi dzieci, a ja wrócę do matki. To najgorszy scenariusz, jaki życie mogłoby dla mnie napisać.
Często się tak zdarza
Toksyczni rodzice zatruwają dzieciom życie. Czasami robią to zupełnie nieświadomie, a innym razem z premedytacją. Eliza ma już 30 lat, a wciąż nie potrafi zaakceptować i polubić siebie. W tej chwili chyba jedynym słusznym rozwiązaniem będzie skorzystanie z pomocy psychoterapeuty.
Macie podobne doświadczenia do Elizy? Jak radzicie sobie z niską samooceną?