Po co mi dzieci?

Jeśli chcesz aby kontakt między Wami inaczej wyglądał to po rpostu im to powiedz. Ty także ustalasz warunki w jakich się spotykacie i masz prawo im to powiedzieć.

Margo.S napisał(a):[...]Jedyne chyba co możemy to jakoś to przetrwać i wychodzić z domu podczas awantur.
albo podczas awantury zadzwonić po policję, 8)
moja kuzynka w czasach licealnych tak zrobiła
rodzicom było wstyd że policja przyjechała
wypominają jej to do dziś
ale jak się tylko głosy podnosza to rodzice sami siebie uspakajają tekstem "dobra cicho bo Aśka znowu na policję zadzoni"
drastyczne było ale na wujostwo podziałało

Świetnie Cię rozumię tusia13. U mnie w domu jest podobnie, rodzice mają narwane charaktery, a kłótnie rodzinne podobne są do tornada. Dodatkowo za 4 dni wychodzę za mąż i z braku innych perspektyw będziemy mieszkać właśnie z moimi rodzicami. Przeraża mnie to bo narzeczony jest wychowany w spokojnym domu, gdzie problemy rozwiązuje się rozmową. Misiek już raz miał "szczęście" zobaczyć co moi potrafią i chyba był lekko przestraszony takim obrotem sprawy.
Co do rozmowy z rodzicami jak proponowała Arleta to wiem, że to nieskuteczne. Rodzice są dorośli i nie da rady ich zmienić, poza tym we własnym domu mogą robić co chcą (czytaj kłócić się i krzyczeć ile chcą) i nic nam do tego.
Jedyne chyba co możemy to jakoś to przetrwać i wychodzić z domu podczas awantur.

amst napisał(a):
To byłby dobry moment na wyjaśnienie, że scenariusz nastepnej wizyty znasz i jesli to bedzie znowu awantura to po co masz oglądać jak to robią ukochani rodzice - lepiej właczyć tv i popatrzeć obojętnie na obcych kłócących się ludzi...to tak nie rani.
Szczerze powiedziawszy to coraz bardziej skłaniam się właśnie do takiego postawienia sprawy.
Wprawdzie jestem wielkim tchórzem i nie lubię jak potem ze mną nie rozmawiają. Z drugiej jednak strony może to coś pomorze i skłoni ich do przemyślenia swojego zachowania.

A tak już poza tym, czytając dzisiaj moje wczorajsze wypociny doszłam do wniosku, że chyba troche przesadzam.
W końcu dzieli nas prawie 100 km, a niech sie nawet pozabijają.

Sama wiesz co jest ci potrzebne. Jeśli uważasz że odpoczynek od "regularnych" wizyt mógłby coś zmienić - to zrób tak. A jeśli jesteś w stanie znosić ich awantury mimo wszytsko - to odwiedzaj.

A może gdybyś nie przyjechała przez jakiś czas i rodzice zadzwoniliby żeby zapyać czemu? To byłby dobry moment na wyjaśnienie, że scenariusz nastepnej wizyty znasz i jesli to bedzie znowu awantura to po co masz oglądać jak to robią ukochani rodzice - lepiej właczyć tv i popatrzeć obojętnie na obcych kłócących się ludzi...to tak nie rani.

Arleta* napisał(a):A ja uważam że powinnaś porozmawiać z rodzicami sprawy same się nie wyjaśniają a rozmową może cos zdziałasz
Tak tylko, że rozmowa nic nie da już parę razy próbowałam. Ale to trochę jak grochem o ścianę.
Nic nie pomaga.

A ja uważam że powinnaś porozmawiać z rodzicami sprawy same się nie wyjaśniają a rozmową może cos zdziałasz

tusia13 napisał(a):
Wiem, że historia jest troszkę przydługa, ale musiałam sie gdzieś wygadać. quote]

Przydługa eeee przydługich postow jeszze nie widzialas ;)
Jedno co ci moge poradzic to zachowaj dystans do kłótni o nic. Skoro sie kochaja i sa ze soba szczeslii jak piszesz to wszystko ok. A kłotnie po tylu latach, gdyby sie nie zdarzały to panowałby chłód i obojętność. A to jest chyba najgorsze