Wyszłam za mąż - już nie wrócę: REAKTYWACJA!

Question

Pucka odsłony: 4180

Wyszłam za mąż - już nie wrócę: REAKTYWACJA!

Dziewczyny – przede wszystkim dziękuję Wam Wszystkim za życzenia, za pamięć. Poprzednim razem umieściłam trzy zdjęcia na krzyż, ale mam nadzieję, że w dniu dzisiejszym wszystkie moje winy I niedociągnięcia w tym temacie zostaną zapomniane I wybaczone.
Uff… W końcu zebrałam się w sobie.
22 stycznia – wszystko było tak, jak miało być.
Wstałam o 7 rano, z godzinę okupowałam łazienkę, aż w końcu udałam się na drugi koniec W-wy, do fryzjerki – niejakiej Mariolki. Mariolka pracowała nad moimi włosami I paznokciami od godz. 9 do 13! Wcześniej, gdy tylko nasza forumowa Goha dała mi na nią namiary, w ogóle nie brałam pod uwagę, że mogłabym być czesana nie w domu. A teraz stwierdzam, że to był super pomysł, bo zmieniłam środowisko I przez te kilka godzin mogłam oderwać się od nerwowej domowej atmosferki. W domu już malowała mnie Goha. No I właśnie w trakcie tworzenia tego makijażu dopadło mnie apogeum stresu. Nie mogłam oddychać. Tzn. nie miałam siły by zaczerpnąć tchu. Jak widzicie – nie udusiłam się, ale Goha musiała mocno wietrzyć pokój, coby chłodne powietrze mnie orzeźwiło. Ponieważ Mariolka – fryzjerka, „nieco” za długo mnie czesała, Goha musiała się nieźle sprężać coby zdążyć umalować mnie I moją mamę. Gdy skończyła mnie upiększać, zabrała się za mamę. Godzina 15:30, a ja dopiero zaczęłam się ubierać. Godz. 15:45, ja tylko w bieliźnie, butach I halce, a tu kamerzysta puka do drzwi! Umawialiśmy się na 16, ale on wolał przyjść wcześniej! Mój piesio Maks, zaczyna fiksować, bo zamieszanie, bo obcy ludzie… Godz. 16 Goha wprowadza ostatnie poprawki makijażowe, a ja ciągle goła! W końcu Goha wraz ze świadkową pomagają mi założyć suknię, przypinają welon I … zaczyna się.
Mojej Mamie tak się trzęsą ręce w czasie błogosławieństwa, że wylewa wodę święconą. Mamy całują nas I słychać (na filmie), jak tatusiowie rozmawiają: „My to chyba nie? To chyba tylko matki?” W końcu świadek informuje ich, że oni też. Do kościoła dojechaliśmy zbyt wcześnie, więc jeszcze jeździliśmy po okolicy, coby nie stać w miejscu. Zaczął padać śnieg, więc jechaliśmy powolutku, ludzie oglądali się za nami, a kierowcy mijających nas samochodów machali do nas przyjaźnie.
W końcu wysiedliśmy z samochodu. Staliśmy pod kościołem, padał śnieg, a my w ogóle nie czuliśmy zimna! Ja – wybitny zmarźluch – nawet nie zauważyłam, że jest zimno…
W później zaczęła się msza. Księża wyszli do nas, podążyliśmy za nimi. I tu mam dziwne spostrzeżenie: wiele pamiętam , ale I wielu rzeczy nie zarejestrowałam.
W trakcie przysięgi, jak już wcześniej napisała Tulip (przy okazji – Tulipku, dziękuję, że byliście. Dziękuję, za słowa wsparcia otuchy dzień przed), wzruszyłam się I poleciały łezki… Niestety świadek, który miał awaryjną chusteczkę stał zbyt daleko ode mnie, żeby móc mnie uratować. Więc mój już prawie mąż poratował mnie I wyciągnął … uroczą chustkę w niebieską kratę! Oczywiście to wszystko zostało uwiecznione na filmie, więc mamy ubaw po pachy, gdy to oglądamy. Msza wg mnie trwała 5 minut. Wszystko tak szybko się odbyło… Zbyt szybko. A później było sypanie kwiecia I życzenia… Przyszło tak wiele osób – było mi bardzo miło. Gdy goście już wyszli z kościoła I zostaliśmy tylko my ze świadkami, R. wpadł w panikę a propos … pierwszego tańca. Mieliśmy tańczyć fokstrota, ale R. stwierdził, że nie da rady I woli starego poczciwego tańca. I wiecie co? Musieliśmy spróbować. Szkoda, że nie było już fotografa… Bo oto trwał już następny ślub, a my w kościele, tuż przy drzwiach wejściowych, tańczyliśmy walca. :-> Z kościoła pojechaliśmy do Hotelu Lord, gdzie odbyło się nasze przyjęcie weselne. I pierwszy taniec – do piosenki „Woman” Johna Lennona. Przy drugim refrenie pękły balony z confetti I płatkami róż! Tylko kilka osób wiedziało o tym wcześniej – nawet R. się nie spodziewał. I pięknie wyszło. A później tańce, hulanki I swawole prawie do białego rana. Prawie – bo o 4:30 w styczniu jeszcze jest ciemno, ale w lecie…
Jeszcze przed ślubem bałam się, że ja najpóźniej o 1:00 w nocy padnę, nie dam rady… Dziewczyny – przyszłe mężatki: TO JEST TAKA ADRENALINA, ŻE NIE MA SZANS NA ZMĘCZENIE CZY ZNUŻENIE! Naprawdę – byliśmy ostatnią parą, która zeszła z parkietu, ale dla mnie ta impreza spokojnie mogłaby trwać co najmniej do 10 rano.
A teraz… Został mi film, piękne wspomnienia I Wam wszystkim życzę tego samego!

A teraz zdjątka...

http://us.f3.yahoofs.com/users/423c49c3zbb8928c0/c4f4/__sr_/686e.jpg?phv88QCBn50MfFBM{/img]

Odpowiedzi (54)

Ostatnia odpowiedź: 2010-01-13, 08:53:12

Kategoria: Związki i Seks

Answer 1

Borja 2010-01-13 o godz. 08:53

0

Wszystkie zdjęcia sa boskie :D
Gratulacje :)..rewelacyjnie wyglądaliście :D