Moje wspomnienia+ zdjęcia

Mój ślub odbył sie jakis czas temu znaczy 11 października , trochę mi się zeszło z relacją ze ślubu i nic nie mam na swoje usprawiedliwienie:) Moze nie byłam zbyt aktywna z pisaniu, ale z czytaniem to byłam na bieżąco. Do tego stopnia ze do dziś dzień mój mąż woła na mnie Np. "foruma zrobiłabyś herbatki" Pamiętam,że najbardziej lubiłam czytać relacje z dnia ślubu i oczywiście oglądać wasze zdjecia. No i tak sobie myśle ze i ja powinnam się zrewanżować i opisać ten najpiekniejszy dzień w moim życiu. A więc:
Pamiętam , że w przedślubikową noc spałam jak suseł( to chyba dzieki lampce winka, którą zafundowaliśmy sobie z moim ślubnym i bratową). Przytulona do mojego jeszcze ówczesnego narzeczonego zasnełam. Obudziłam się o 9 i zrobiła pyszne sniadanko. Zero nerwów, zero stresów. Dopiero jak wpadła moja mama ( ta to dopiero panikara)zaczeły mnie nerwy brać. Mama przez 5 min jak weszła to zdążyła wylać kawe, pokrzyczeć ze my jeszcze w proszku,ze nie zdązymy i ble ble. Dzieki bogu że tata porwał mame po odbiór mojej sukni. Było troche spokoju.O 12 poszłam do fryzjera razem z mężem. Lubego pieknie uczesano i wydelegowałam go do cioci na dalsze jego przygotowania.( mąż mój jest z innego miasta tak ze jego"rodzinny dom"zastepował dom mojej ciotki)
Fryzjerka tak majsterkowała przy moich włosach, że u kosmetyczki byłam o 14:30. Mąż miał przyjechać o 14:45. Dzwoni ze już jest pod domem, dostał rozkaz natychmiastowego opuszczenia mojej ulicy. Mówie kochanie jak będe gotowa dam sygnał na tel. W domu byłam na 15, nawet chyba troche po15. Dodam, że o 15:15 mieliśmy sesje u fotografa. Wpadłam do domu, a tam oczywiście panika( mama). Całe szczęście że wykapałam się wcześniej, nie miałam czasu nawet na prysznic. Szybko sie ubrałam, narzeczony już puka a ja krzycze żeby stał na przedpokoju, bo zauważyłam że nie mam na sobie dodatków. Po szybkim dopełnieniu mojego stroju wpuścili mi chłopa do pokoju( zrymowało mi się). Podziwniań nie było końca ( trochę się poprzechwalam) mąż poprostu się nie mógł napatrzeć:) No i pojechaliśmy troszke spóźnieni do fotografa. Potem błogosławieństwo, i wymarsz do kościoła. I w tym momencie urwała się chmura. Lało jak z cebra, a ja usmiechnięta że to na pieniązki nam tak pada:) W chwili gdy dojechaliśmy pod kosciół, przestało padać i wyszło piekne październikowe słońce. W kościele żadnych nerw, poprostu byłam tak pewna tego co robię. Przysięgę zapamietam na całe życie , to taka piękna wzruszająca chwila starałam sie mówić powoli i wyraźnie patrząc mojemu najwspanialszemu mężczyźnie w oczy. Po całej ceromoni szliśmy przez całą długośc kościoła trzymając sie za ręce i rozdawając usmiechy do gości. Czułam się jakoś tak fajnie. Zażartowałam nawet do męża ze czuje się jak gwiazda( co rusz błyski fleszy). Potem wiadomo ryż, grosiki, życzenia. Od kolegi męża dostaliśmy taki ogromny wałek z wygrawerowanym napisem " Niech cie ręka boska broni, gdy Agata cię z tym dogoni" i data naszego slubu. Po życzeniach pedzilismy na weselisko. A tam: kieliszki rozypane w drobny mak, udany pierwszy taniec( niebieska piosenka), i długa zabawa weselna. Ostatnich gości pożegnaliśmy po 8 rano( zaczeło sie gdzieś o 18.00). O 13 poprawiny i znów zabawa na całego.
Ach tak sobie powspominałam że aż zazdroszcze tym forumówką co ten dzień mają przed sobą. Nic, pozostaja mi tylko zdjęcia , kaseta i wspomienia. No i oczywiście mąż:)
A oto zdjęcia