"Od 10 lat opiekuję się chorą matką. Już nie mogę patrzeć na jej cierpienie"

*Publikujemy list naszej czytelniczki.

Moja matka bardzo ciężko zachorowała

Moja mama zawsze była słabego zdrowia i odkąd pamiętam, starałam się jej pomagać. Trudno przecież samej kobiecinie ogarnąć taki duży 150-metrowy dom. Często więc do niej przyjeżdżałam i pomagałam tak bardzo, jak tylko się dało.

Wreszcie jakoś w 2012 roku dolegliwości mojej mamy się nasiliły, a my z mężem podjęliśmy decyzję o tym, żeby sprzedać dom i kupić mieszkanie w mieście, żeby mama była bliżej nas.

Niestety, kilka dni po przeprowadzce dolegliwości się nasiliły, a mama trafiła do szpitala. Sytuacja była poważna, a lekarze przez długi czas byli bezsilni. Wreszcie po dokładnych badaniach okazało się, że mama ma nowotwór i konieczna była operacja. Życie mojej matki zostało uratowane, ale ona już nigdy nie odzyskała w pełni swoje zdrowia i była całkowicie zdana na moją pomoc.

Canva

Od 10 lat opiekuję się chorą matką

Nie da się ukryć, że jeszcze w czasie pierwszych trzech lat choroby matka w miarę sobie radziła. Potem jednak przyszło pogorszenie choroby, ciągłe nawroty dolegliwości, a wreszcie powrót nowotworu. Już od 10 lat się nią opiekuję. Zrezygnowałam z pracy i kontaktów ze znajomymi tylko po to, żeby poświęcać jej każdą swoją wolną chwilę.

Nie ma miesiąca, żebym nie musiała zawozić mojej mamy do szpitala. W naszym domu ciągle jest tylko smutek, żal i płacz. Tak bardzo to przeżywam, gdy widzę moją mamę, jak ona tak strasznie płacze i cierpi.

Ja też już mam tego serdecznie dość. Poświęciłam 10 lat życia z nadzieją, że moja mama wyzdrowieje. Już jednak wiem, że tak się nie stanie, a stan zdrowia mojej matki tylko będzie się pogarszał.

Przecież doskonale widzę, że ona chudnie w oczach i z każdym dniem gaśnie. Pojawiają się cały czas nowe dolegliwości i choroby. Obecnie moja mama nawet sama nie wstaje już z łóżka.

Z jednej strony mam już dość takiego życia, tych brudnych pampersów i leków, ale z drugiej cierpię psychicznie, gdy widzę, z czym musi borykać się moja matka, która mnie wychowała. Tak jest mi trudno i sama już staję się wrakiem człowieka. Każdy dzień to tylko ból, smutek i ekstremalne cierpienie. Już nie potrafię tak żyć.

Starość jest okropna. Wiąże się tylko z cierpieniem, samotnością i smutkiem, ale wszystkich to nas czeka. Życie jest naprawdę okrutne.

Czy państwo też z czymś takim się borykacie? Jak radzicie sobie w tych najtrudniejszych chwilach. Czasem mam wrażenie, że są to takie sytuacje kompletnie bez wyjścia.

Jolanta