Dlaczego?

Miało być tak pięknie,normalnie?zwyczajnie?Tak jak u wszystkich,mąż,dom,dzieci.....
I znowu nasuwa się pytanie:DLACZEGO?Dlaczego to ja i mój mąż zostaliśmy wybrani?W imię czego i kogo musimy tak cierpieć?Być innymi,wyobcowanymi,kto i DLACZEGO zgotował nam taki los??
Hmm odpowiedzi pewnie nigdy nie poznamy,ktoś powie,taki jest wam pisane,ktoś inny,że to Bóg tak chciał,jeszcze ktoś inny,że należy się z tym pogodzić,tylko jak?Jaką drogę wybrać?jak można być szczęśliwą osobą bez dzieci?Ile jeszcze można znieść?Jak długo mieć nadzieję?
Wychodząc za mąż w wieku 23 lat jedyne o czym marzyłam to dziecko,maleńka istotka,którą będę nosiła pod sercem,która będzie dawała znaki swoimi kopniaczkami,która uśmiechnie się do mnie słodko,kiedyś powie: mamo kocham cię,niby tak niewiele a tak dużo...Mija pół roku,trudno przecież nie tak od razu zachodzi się w ciążę,jesteśmy jeszcze młodzi,mamy czas....Mija rok,hmm nie tragedia ale czas na pierwsze wizyty,badania,rozmyślania a może coś jest nie tak?Pierwszy idzie mąż,badanie nasienia,mała ilość plemników i jakieś bakterie-eee wyleczymy bakterie i będzie cacy...Bakterie wyleczone,dalej to samo,no cóż czas podjąć następne kroki..Teraz moja kolej..HSG no bo trzeba przecież sprawdzić czy u mnie wszystko ok,twarda babka jestem a co tam dam radę,diagnoza-oba jajowody niedrożne,żal,smutek,złość,bezsilność...Trzeba iść dalej,jak się powiedziało A to trzeba też powiedzieć B...Czas na laparoskopię,może mnie naprawią?Laparoskopia-diagnoza-oba jajowody drożne,wow nie trzeba było naprawiać,cóż za radość..no to teraz już z górki..Następny krok-inseminacja,uda się a czemu miałaby się nie udać?Najtrudniejsze czekanie na wynik,beta HCG 112,o matko jestem w ciąży...Po 48h beta hcg 34,o matko już nie jestem w ciąży...i znowu pojawia się pytanie DLACZEGO MY?Cóż takiego strasznego zrobiliśmy?Mija rok,mojej wewnętrznej żałoby,czas na 2 inseminacje,skoro raz było już tak blisko to drugi raz na pewno się uda...nie udało się..Następny rok wewnętrznej walki,załamania,zwątpienia...Może 3 inseminacja?Tak jakby ktoś do mnie mówił:Nie nie nie tak szybko,na to już nie macie szans,było minęło!! wyniki M spadły na łeb na szyję-diagnoza In-vitro-tylko to ,albo aż to nam zostało!Zbieranie pieniędzy no bo przecież mało kogo stać na to z marszu,no i znowu nadzieja,ten zapał,chęć do życia,no bo ile można jeszcze znieść?Teraz to już na pewno koniec naszej drogi!!Nie ma tak łatwo-następna porażka...,potem 2 in-vitro też na nie..,złość,smutek,płacz i chyba już obojętność..Minęły 4 lata,4 lata,przeplatane żalem,nadzieją,smutkiem,euforią,płaczem...DLACZEGO?Czy jest tam ktoś na górze?Czy ten ktoś mnie słyszy?To krzyczę ja,załamana,zrozpaczona kobieta,czująca pustkę,odmienność...pragnąca,żeby zdarzył się cud....,nie mam już siły,dość,wystarczy..."Nie ma nic bardziej żałosnego od niespełnionych marzeń..."