Pełen luzzzz 10.05

Question

zaze odsłony: 3479

Pełen luzzzz 10.05

Pełen luzzzz to jest stwierdzenie którym chyba najlepiej mogę opisać co czułam w dniu swojego ślubu. 8)
Owy luz zawdzięczam prawdopodobnie mojej nieciekawej i niepewnej sytuacji z brakiem sukienki na parę dni przed ślubem bo to co wtedy czułam nie da się opisać… (ale to oddzielna historia)

Dzień przed ślubem mój narzeczony pojechał do swoich rodziców a do mnie na noc przyjechała moja świadkowa. Zdjęcia z tego wieczoru nie nadają się do upublicznienia: siedziałyśmy obie w maseczkach na twarzach i grubych, góralskich skarpetach które miały za zadanie rozciągnąć nasze pantofelki. lol
Piątek był zarezerwowany właśnie na maseczki, na zrobienie paznokci i na przygotowanie śpiewników dla gości.
W sobotę rano poszłam ze zdjęciem mojej wymarzonej fryzury do pobliskiego fryzjera wracając po 3 godzinach z zupełnie inną kompozycja na głowie. Nic ale to nic mnie to nie zdenerwowało bo miałam mocne postanowienie skorzystać z forumowych rad i cieszyć się każdą sekundą tego dnia.
Po południ przyjechała polecona przez jedną forumówkę makijażystka by zrobić ze mnie królową tego pięknego dnia. Makijaż był idealny. Poczułam się piękna a komplementy mojej pani fotograf i świadkowej wprawiały mnie w jeszcze lepszy nastrój
Bardzo szybko zrobiło się mało czasu do przyjazdu rodziny mojego wybranka dlatego nie celebrowałam zakładania sukni (czego troszkę żałuję) a ubierałam się w ogromnym pośpiechu wytrzymując poganianie przez moją mamę a w miedzy czasie pomagając ubrać się świadkowej
Wreszcie gotowa czekałam na przyjazd mojego narzeczonego i jego rodziny. Liczyłam że Daniel widząc mnie padnie na kolana z zachwytu ale nie padł… usłyszałam za to morze budujących komplementów :D

Błogosławieństwo. Piękna przemowa mojej mamy. Łza wzruszenia uwięziona w gardle. Żart rozładowujący atmosferę. Niewypowiedziane słowa mojego taty, pośpieszne życzenia wzruszonych teściów. W drogę!

Złożyliśmy podpisy na 15 minut przed ślubem w zakrystii. Wszyscy już czekali na nas w kościele. Mieliśmy ruszyć tuż po tym jak organista zadzwoni w dzwonki. Daniel zapomniał o tym znaku ustalonym z księdzem i troszkę mnie jeszcze przetrzymał. Uśmiechy nie schodziły nam z twarzy. Szliśmy powoli pozdrawiając kiwnięciem głowy naszych gości. Słońce oświetlało cały kościół. Było cudownie.
Tuz po rozpoczęciu mszy ministrant podszedł do świadkowej z pytaniem „ czy obrączki to oni jakieś mają?” . Mieliśmy. W kieszeni u świadka ;)
Rozbawia mnie widok mojego Daniela z rączkami złożonymi jak do pierwszej komunii .

Ceremonia skończyła się stanowczo za szybko… Chciałam zapamiętać każde słowo i każdy szczegół. Trzymaliśmy się za ręce i uśmiechaliśmy do siebie. Przepięknie grał ktoś na flecie poprzecznym (zamówionym jako niespodzianka przez moją babcię). Potem ryż we włosach, życzenia - zwyczajne i te wyjątkowe. Balony napełnione helem, odśpiewane” sto lat „przed kościołem, kwiaty, prezenty i uśmiechy.
Znowu w drogę. Tym razem do restauracji gdzie miało odbyć się nasze przyjęcie. Szelest balonów. Dźwięki klaksonów. Rozmowy o niczym. Powitanie chlebem i solą. Wypijam wódkę. Rozbijamy kieliszki. Zapraszamy gości do środka. Szampan. Kolejne już „sto lat”
DJ (prezent od znajomych) gra jakąś beznadziejną muzę bo nasza płyta nie chce się otworzyć. Mój wujek ratuje sytuację i przynosi jakąś swoją składankę z samochodu – w sam raz dla naszych gości. Jemy pyszny obiad. Nie nasza piosenka rozpoczyna imprezę ale i tak jest cudownie.
Miał być Elvis a jest Ewa Bem. Płynę w tańcu prowadzona przez mojego męża. Brawa. Kłaniamy się. Mąż zapomina mi podziękować pocałunkiem w rękę. To nic… Goście tańczą. Czuję się jak gwiazda. Same komplementy. Flesze. Wołamy rodziców by podziękować im za ten dzień. Wręczamy kwiaty. Tańczymy razem do” We are family”. Teść prosi bym mówiła do niego” tato” :o .
Oczepiny. Muchę i welon łapią dziewczyny. Tańczą do „najtrudniejszy pierwszy krok …”Nie mogę powstrzymać śmiechu.
Świadkowa zapowiada naszą piosenkę. To jeden z niewielu momentów w których możemy się poprzytulać. Co druga piosenka porywa wszystkich do tańca. Nie ma to jak szlagiery ;)
Goście powoli zaczynają się żegnać. Ktoś rozdaję przygotowane przeze mnie śpiewniki. Zaczynają się głośne śpiewy. Podziękowania i życzenia przeplatane przyśpiewkami weselnymi. Jestem zmęczona ale czuję niedosyt. Szkoda ze nie mam wesela do białego rana…
Musimy zrobić kilka kursów z samymi kwiatami. Przed domem jacyś przechodnie składają nam ostanie życzenia. Szczęśliwi ale zmęczeni zasypiamy by zbudzić się następnego dnia jako młodzi małżonkowie. Jesteśmy bardzo szczęśliwi. :partyman:

Opis długi… wiem ale boję się ze zapomnę…
A zaraz kilka zdjęć:)

Odpowiedzi (58)

Ostatnia odpowiedź: 2010-12-11, 15:35:48

Kategoria: Związki i Seks

Answer 1

fuzzy 2010-12-11 o godz. 15:35

0

I można tak po prostu wejść? ;)
Czy musieliście strażników przekupić? ;)

Czekamy na więcej zdjęć!!! :cisza: :cisza: :cisza: