Terminowy Tomcio.

Nadejszła ta chwila, kiedy i ja opiszę to wydarzenie.

Skurcze przepowiadające takie regularne, co 10, 8 min miałam już na tydzień przed porodem. Nie było to zbyt komfortowe, bo cały czas siedziałam jak na szpilkach i zastanawiałam się czy to już czy nie. We czwartek 25.01 dzień przed terminem pojechaliśmy na izbę przyjęć, ale mnie odesłali, bo rozwarcia zero, szyjka 2cm. Polecono mi umówić się na wizytę za 3 dni do lekarza prowadzącego. Tego samego dnia od godziny 21 chwyciły mnie skurcze. Takie, które nie wyciszały się podczas chodzenia a wręcz nasilały. O 4 nad ranem zdecydowałam, jedziemy do szpitala i już nie wracam. Tam mnie zbadano, zrobiono ktg i z lekkim niedowierzaniem ( pani te skurcze czuje?) zostawili na obserwacji. Z godziny na godzinę skurcze były coraz silniejsze. Rozwarcie postępowało bardzo powoli. O 14 chciałam koniecznie znieczulenie, bo wysiadałam. Około 15 rozwarcie na 2cm, zlitowali się nade mną i przewieźli do sali porodowej, gdzie męczyłam się do około 20. Cały czas musiałam leżeć, bo jak wstałam to im tętno Malucha zanikało. Rozwarcie zatrzymało się na 4 cm i dalej nie chciało iść. Było kilka prób pobierania krwi z główki Małego, aby sprawdzić czy wszystko ok. Za którymś razem im się wreszcie udało . Skurcze były tak silne, ja tak zmęczona,ze zapomniałam oddychać. Mój ukochany mąż spisał się na medal. Nie dałabym bez niego rady. Myślę sobie, co tu robić, aby się nade mną zlitowali. Pokrzyczę sobie a co. Wydawało mi się, że krzyczę głośno, na co mąż robi teraz wielkie oczy i mówi, że byłam cichutko. Zapadła decyzja robimy cc, jaka ja byłam wtedy szczęśliwa. Przed i w trakcie cc żartowaliśmy sobie z anestezjologami. O 20.11 Mały był na świecie. Zbadali podali do ucałowania i zabrali. Przez dwa dni leżał na obserwacji, a w niedziele wieczorem przywieźli mi go do pokoju i już byliśmy razem.