Czy jest złoty środek na to kiedy podjąć decyzję?? DŁUUUGIE

Dziewczynki napiszcie mi jak to u Was jest. Przez kilka ostatnich tygodni robiłam prywatne badania dotyczące tego, kiedy przychodzi czas na dziecko, oczywiście po tym jak już stwierdzimy że jesteśmy gotowe psychicznie i duchowo.
Rozmawiałam o tym z wieloma osobami, tymi, które mają dzieci i tymi, które jeszcze nie, ze starszymi i młodszymi. Obejrzałam kilka programów na ten temat, poczytałam różne Fora. Opinie są bardzo różne:
-Ci którzy mają dzieci (przeważnie nieplanowane) – wiek 20-25lat - mówią że lepiej jest je mieć w młodym wieku najlepiej na studiach, potem są odchowane i można zacząć pracę. Co dziwne wszystkie te pary żyją dość skromnie (wynajmują lub mieszkają z rodzicami), a jeśli mają mieszkanie czy dom to wszystko zawdzięczają rodzicom (np. kupno, remont, budowa), sami zarabiają niewiele, i właściwie zastanawiam się jak wiążą koniec z końcem.

-Pary nie posiadające dzieci, wypowiadają się, że wolą zaczekać, aż będą na swoim, aż znajdą lepszą pracę, i będą mieć kasę na maluszka (utrzymanie). Przeważnie współczują tym, którzy mają dzieci, chyba, że akurat są to Ci, którym wszystko zafundowali rodzice, wtedy im zazdroszczą, jednocześnie mówiąc, że oni by tak nie mogli rodziców wykorzystywać. Poza tym wiele par chce jeszcze ‘pożyć’, imprezować itd. Większość jednak zwleka czekając na lepszy moment, niektórzy czekają już od kilku lat.

-Osoby starsze (np. w wieku moich rodziców), polecają rozwiązanie, aby jak najdłużej zwlekać i ‘dorabiać się’, rodziców prosić o pomoc raczej by nie wypadało, osoba która ma rodzinę MUSI być samodzielna i sama sobie radzić. Trzeba mieć obowiązkowo mieszkanie – najlepiej przyszłościowe ze 2-3 pokoje – auto, dużo zarabiać (by zdecydować się na dziecko należy zarabiać razem min. 3000 PLN – to usłyszałam dzieląc się z rodziną moimi planami na przyszłość. Oczywiście niezbędna jest stała praca na czas nieokreślony, stabilna (w tych czasach??). Polecane jest branie kredytów, wiadomo skoro jest praca to się spłaci. Ludzie w tym wieku zauważyłam, są przeciwni wczesnym małżeństwom – wiadomo bieda zabija uczucia, są kłótnie, rozwody, a przecież biorąc ślub w młodym wieku nie wiadomo czy się czegoś młodzi dorobią, nie wiadomo jak się potoczą ich losy, zwłaszcza, jeśli biorą ślub nie mając jeszcze mieszkania albo tzw. stabilnej pracy – szkoda że osoby w tym ‘średnim’ wieku nie mają takiej bogatej wyobraźni co do kredytów, o których wcześniej wspomniałam – przecież pracę można w dzisiejszych czasach stracić z dnia na dzień i z czego wtedy spłacać. W związku z tym zalecane jest szukanie zamożnego partnera, bądź takiego z dobrymi perspektywami, jeśli partner nie spełnia oczekiwań, stara się go zniechęcić, zniechęcić swoje dziecko do wiązania się z nim pod byle pretekstem, ewentualnie na koniec można go zaakceptować, ale zawsze pozostaje to ALE…. Dziecko no cóż, kosztuje dużo pieniędzy, z wiekiem koszta wzrastają, no i co najważniejsze, mając dziecko jest się uwiązanym w domu, nigdzie nie można wyjechać, nie da się podróżować, wyjść choćby na dyskotekę, bo pubu – no ale przede wszystkim podróże, nic się z dzieckiem nie zwiedzi, na narty się nie pojedzie, ani za granice, a przecież podróże kształcą, wynika z tego że dziecko ogłupia.
Generalnie nastawienie jest negatywne, pesymistyczne. Zakładając rodzinę na studiach bądź w wieku 20-kilku lat z góry wiadomo, że młodzi będą biedni, nie będą podróżować, z czego wynika, że będą znudzeni, siedząc z dzieckiem w chałupie, no i z braku pieniędzy się rozwiodą, aha no i do końca życia będą żałować, że tak młodo się zdecydowali. Więc ślub i dziecko TAK, ale bliżej 30stki, a nawet po. Aha no i najważniejsze dziecko znaczy przerwanie studiów (jeśli ktoś studiuje), znaczy też rezygnację z wielu małych ‘luksusów’ na które sobie do tej pory pozwalaliśmy typu nowe ciuszki, fryzjer itp., no i cięcia w budżecie domowym, trzeba zaoszczędzić na jednym żeby kupić drugie.
Próbując przypomnieć starszemu pokoleniu, że też brali młodo śluby, też mieszkali na początku z rodzicami, też było ciężko, mówią, że wtedy były inne czasy – cóż na 100% było mniejsze bezrobocie i człowiek się codziennie nie bał, że straci pracę, ale czy inaczej wtedy kochali?? Próbowałam różnie argumentować, na wszystko jest jedna odpowiedź odpowiedź – „wtedy były inne czasy”, albo: „masz jeszcze czas, młoda jesteś”.

-Kolejna grupa to ludzie starsi – w wieku naszych babć, dziadków. Ich zdanie jest różne. Zacznijmy od tego, że większość z nich nie rozumie tego pędu do kariery i pieniędzy. Zorientowałam się, że również uważają, że należy osiągnąć pewną stabilizację materialną, tyle że nie zawsze są ku temu sprzyjające warunki i możliwości i z tego też zdają sobie sprawę. Co do zakładania rodziny w młodym wieku, no cóż zdaje mi się że mimo większość z nich tak zrobiła, to są raczej przeciwni, uważają że lepiej zwiedzić świat i ‘wyszumieć’ się. Pamiętają swoje czasy, kiedy to o mieszkania było trudno i kilka rodzin mieszkało na kupie w małej klitce, ale pamiętają też, że mimo tego rodziły się dzieci, a ludzie potrafili się cieszyć tym co mieli – a wielu miało naprawdę niewiele. Teraz oczywiście są większe możliwości, ale niestety pieniędzy brak. Co do kłótni i rozwodów owszem, podzielają zdanie że jak nie ma w domu pieniędzy to często kończy się też uczucie.

Reasumując, nie ze wszystkimi wypowiedziami się zgadzam, nie uważam, że dobrze jest zrobić dziecko nie mając środków do życia i wyciągnąć rękę do rodziców żeby na nie łożyli. Nie dobrze też próbować się całe życie dorobić odkładając decyzję o małżeństwie i dzieciach, bo a nuż za rok będzie lepiej i broń Boże nie ważyć się prosić rodziny o pomoc. Ale gdzie znaleźć kompromis, tak żeby wilk był syty i owca cała?? Niestety nie ma dziś stabilizacji, ludzie nie są zamożni, przyrost naturalny spada co roku 400 tyś urodzeń. Więc gdzie jest granica, między biedą, a warunkami, w których możemy pozwolić sobie na dziecko.
Czy jest jakaś min, comiesięczna zarabiana przez nas kwota, która pozwoli nam na posiadanie potomka? Czy dziecko z biedniejszej rodziny, które mieszkało z dziadkami jest gorsze? Czy kiedy jest bieda w domu i ludzie się kłócą, to gdy się rozstaną to im przybędzie pieniędzy, albo znikną problemy? Czy dziecko to naprawdę kula u nogi, z którą już absolutnie nigdzie się nie wyjedzie, nie zwiedzi świata?? Poza tym czy dziecko da nam szczęście?? Może to pieniądze są kluczem do celu, skoro tak wielu ślepo chce je mieć, za wszelką cenę?? Czy nie mając ODPOWIEDNICH warunków, rzeczywiście jest się skazanym na czekanie, być może w nieskończoność?? Czy może rzeczywiście należy dążyć za wszelką cenę do poprawy sytuacji, ze średniej na lepszą, potem z dobrej na jeszcze lepszą ….itd, bo ‘apetyt rośnie w miarę jedzenia’. Przepraszam Dziewczynki za ten długi wywód, ale napiszcie jakie Wy macie podejście, jakie Wy macie zdanie. Proszę o opinie obiektywne, o wypowiedzi kobiet, mężczyzn, starszych, młodszych, mężatek, panien, bogatych, biednych, mających dzieci, starających się, i tych nie myślących o tym w ogóle. Pozdrawiam wszystkich którzy dotarli do końca :)