„Kilka dni temu zaprosiłem rodzinę do wykwintnej restauracji. Co mogło pójść nie tak? Odpowiedź brzmi: wszystko! Nie przypuszczałem, że najem się wstydu... Czy kiedyś będę wspominał to wszystko z uśmiechem na ustach? Na ten moment ciężko powiedzieć. Też przez to przechodziliście? Błagam, powiedzcie, że to minie!”
Publikujemy list naszego czytelnika. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.
Z pozoru jesteśmy normalną rodziną
Zacznę od tego, że moja rodzina na pozór wydaje się być pełna spokoju i harmonii. Piękna żona, urocze bliźniaki o wyglądzie aniołków i ja — dumny mąż i ojciec. Rodzina jakich wiele. Zawsze staramy się ukazywać światu tę stronę naszego życia, która jest radosna i zwyczajna. Jednak za zamkniętymi drzwiami naszego domu, odkrywamy tę drugą, bardziej chaotyczną rzeczywistość.
Nie brakuje nam radości i miłości, jednak często doświadczamy tego, co wielu innych rodziców — trudów wychowania dzieci, nieoczekiwanych wyzwań i chwil, które testują naszą wytrzymałość. Te czteroletnie wulkany energii często przekształcają nasze życie w niekończącą się serię awantur.
Jednym z bardziej pamiętnych epizodów było zdarzenie, gdy te łobuzy postanowiły „ozdobić” ściany salonu tuż po remoncie, który robiłem samemu — zmęczony po pracy. Pomysłowość może i miały imponującą, jednak efekt wizualny wprost doprowadził mnie do płaczu. Myślałem, że te wygłupy to już kwestia przeszłości. Właśnie dlatego postanowiłem zaprosić wszystkich do wykwintnej restauracji. To miał być wyjątkowy moment, bo z naszym ograniczonym budżetem, takie wyjścia to rzadkość.
Canva
Nie przypuszczałem, że najem się wstydu...
Co mogło pójść nie tak? Odpowiedź brzmi: wszystko! Gdy zasiedliśmy przy eleganckim stole, marzyłem o spokojnym obiedzie. Jednak moje oczekiwania ulotniły się w powietrze wraz z pierwszym klopsikiem, który wylądował na sąsiednim stole. Pech chciał, że siedziała tam moja szefowa...
Bliźniaki bawiły się jedzeniem, jak maluchy w piaskownicy, a ja czułem, że chciałbym zapaść się pod ziemię. W tym samym czasie, gdy desperacko starałem się ocalić sytuację i ruszyłem z przeprosinami w kierunku mojej szefowej, moja żona, która jest zazwyczaj oazą spokoju, wydała z siebie dźwięk, który można porównać do huku startującego odrzutowca. Jej głośny wrzask przekroczył granice cywilizowanego tonu, sprawiając, że wszyscy goście obrócili się w naszym kierunku.
Jako ojciec, który ciężko pracował, aby zafundować rodzinie taki wyjątkowy wieczór, czułem, jak złość się we mnie kotłuje. Myślałem o tym, jak ciężko pracowałem, by zaoszczędzić na to wyjście. W chwili, gdy widziałem, jak moje marzenie o spokojnym obiedzie legło w gruzach i to na oczach mojej szefowej, czułem potężny wstyd.
Czy kiedyś będę wspominał to wszystko z uśmiechem na ustach? Na ten moment ciężko powiedzieć. Drodzy rodzice, też przez to przechodziliście? Błagam, powiedzcie, że to minie!
Kamil
