"Miał być moim udawanym mężem. Skończyło się trochę inaczej"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Nie znoszę, gdy ludzie gadają

Jestem najstarsza z rodzeństwa. A moje młodsze siostry i bracia już dawno ułożyli sobie życie. To u wszystkich ciotek w rodzinie mnie dosłownie skreślało.

Na szczęście nie mieszkam od dawna w rodzinnych stronach, także gdy któraś czasem zadzwoniła i zapytała o to jak mi się układa (chodziło oczywiście głównie o relacje damsko-męskie) to mogłam odpowiadać, że z kimś jestem. Chociaż to nie była prawda, bo ja nie miałam na to ani czasu, ani też nie spotkałam nigdy nikogo, kto by mi odpowiadał na tyle,  żebym stworzyła z nim związek.

No i pewnego dnia dostałam zaproszenie!

W dodatku miałam być druhną na ślubie

Nie mogłam przecież odmówić, a szczególnie że chodziło o jedną z moich ulubionych kuzynek.

Na zaproszeniu była adnotacja, że oczywiście jestem zaproszona z partnerem. Zadzwoniłam do kuzynki i chciałam wszystko odkręcić, ale zanim to zrobiłam, ona zaczęła dopytywać o tajemniczego pana i brnęłam w to kłamstwo.

Gdy się rozłączyła, a się zorientowałam, że nie pozostaje mi nic innego, jak znaleźć partnera na niby. Taki był plan.

canva.com

Dałam ogłoszenie w Internecie

Chętnych do zabawy na weselu było wielu, ale przecież to musiał być mężczyzna, który będzie mi pasował. Więc spotkałam się z trzema panami i ten trzeci to był strzał w dziesiątkę.

Ustaliłam z nim co i jak i pojechaliśmy.

Ciotki były nim zachwycone. No nic dziwnego, bo był przystojny, inteligentny i jeszcze świetnie tańczył.

Ale chyba zbyt ślamazarnie ustaliliśmy wspólną wersję wydarzeń.

Fakt, że on sobie trochę. Wtedy ciotki wzięły go w obroty. Zaczęły wypytywać, jak się poznaliśmy, kiedy, jak wygląda ta nasza relacja. A on im powiedział, że my to jesteśmy już ślubie. Te na niego wsiadły, że jak to tak? Bez informacji? Bez rodziny? Bez wesela? A on na to, że wzięliśmy cywilny, bo chcieliśmy szybko, a kościelny i wesele to jeszcze będzie. Ostudził tym ich emocje, ale we mnie się zagotowało.

Bo co ja teraz miałam zrobić? Jak się później wytłumaczyć? W naszej rodzinie rozwódka to gorzej, niż stara panna.

Byłam zła, ale postanowiłam pogadać z nim bez emocji, na drugi dzień.

Wracaliśmy wtedy do naszego miasta i mieliśmy kilka godzin na rozmowę.

Tak się jednak stało (w przypadki nie wierzę), że ta rozmowa nieźle nam się przeciągnęła. Nie wiem, czy gdyby nie to kłamstwo z jego strony, to by tak było.

Spotykaliśmy się coraz częściej, aż w pewnym momencie uznaliśmy, że chyba sobie przepowiedzieliśmy przyszłość. TAK! Wzięliśmy ślub. Trochę to trwało, ale skończyło się tak, jak tylko mogłam sobie wymarzyć.

Teraz zastanawiamy się, czy opowiedzieć o tym wszystkim nie tylko anonimowo. Ale chyba lepiej nie.

Weronika