"Rozmawiałam z mężem o przemijaniu. Jego słowa bardzo mnie zabolały. Dlaczego je wypowiedział?"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu. 

Przeżywamy z mężem jesień życia

I ja i Henryk — mój mąż — jesteśmy już dość mocno przyprószeni siwizną i przeżywamy jesień życia. Młodsi już nie będziemy i staramy się czerpać z czasu, jaki nam pozostał tyle, ile się da. Często spacerujemy po lesie, spotykamy się z bliskimi i czasami chodzimy do teatru. Ostatnio wypiliśmy po lampce wina i listopadowa szaruga za oknem sprawiła, że zaczęliśmy wspominać tych, których z nami już nie ma.

Rozmowa, choć smutna, była bardzo ciepła i przepełniona miłymi wspomnieniami o naszych dawnych znajomych, rodzicach i innych osobach, które niestety już nie żyją. Jakoś naturalnie ta dyskusja przeniosła się na temat naszej śmierci. W końcu nie będziemy żyć wiecznie.

Do tej pory, gdy myślę o tym, co usłyszałam, mam łzy w oczach. Nie potrafię spojrzeć na Henryka w tak czuły sposób, jak dawniej. Jego słowa zwyczajnie w świecie bardzo mnie zabolały. Zastanawiam się, jak on mógł mi to zrobić...

Canva

Słowa męża mnie zabolały

Pół żartem, pół serio, zapytałam mojego męża o to, co planuje robić, gdy ja jako pierwsza odejdę z tego świata. Myślałam, że opowie o łowieniu ryb, czy grze w szachy, jednak w odpowiedzi wysłuchałam następującego monologu:

Tereniu, kiedy ciebie już nie będzie, to zajmie się mną taka pani, którą w kościele czasem widuję. Ona podobno świetnie gotuje i potrafi skutecznie rozmasować obolałemu mężczyźnie plecy po ciężkim dniu. Myślę, że godnie cię zastąpi, kochanie.

Rozumiem, że nikt nie musi do końca swoich dni być samotny i pogrążony w żałobie, ale przecież jest wokół nas tyle serdecznych ludzi, którzy na pewno z przyjemnością się o niego zatroszczą i pomogą, gdy będzie w potrzebie, a mnie już nie będzie. Na pewno po śmierci będzie mi już wszystko jedno, ale nie takiej odpowiedzi oczekiwałam, nawet jeśli była szczera do bólu.

Henryk sprawił mi tym ogromną przykrość, a w mojej głowie roi się od pytań. Dlaczego już teraz upatrzył sobie jakąś kobietę? Dlaczego myśli o masażach pleców wykonywanych przez obcą panią, kiedy ja jestem obok? Dlaczego wypowiedział te bolesne słowa, nie zważając na to, że tak bardzo mnie tym zrani?

Teresa, 76 l.