"Rodzice chcą się mnie pozbyć z domu, a ja mam dopiero 30 lat. Gdzie mam pójść?"

Publikujemy list naszego czytelnika. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

A mieli być dla mnie wsparciem

Od zawsze słyszałem od rodziców, że dopóki się uczę, mogę z nimi mieszkać. Wybrałem więc dla siebie drogę wiecznego studenta, który nie musi o nic się martwić, a wciąż się dokształca. Bo ja jednak te wszystkie studia kończyłem i wciąż szukałem sobie nowych wyzwań.

Kolekcjonuję te dokumenty z myślą o tym, że w końcu mi się przydadzą, że wreszcie dostanę jakąś pracę marzeń.

Choć za dwa miesiące kończę 30 lat, a póki co nie pracowałem jeszcze na etacie dosłownie nigdzie. Zdarza mi się czasem pomagać koledze na myjni samochodowej, albo w barze koleżanki. Wszyscy moi znajomi już dawno pozakładali własne biznesy i rodziny, a ja przez te studia nawet nie mam swojego życia. Zostaje mi konsola i piwko wieczorową porą, a następnego dnia znów nauka.

Ojciec postawił mi ultimatum

Ja kompletnie się tego po nim nie spodziewałem, bo zawsze mówił, że mogę na nich liczyć. A przynajmniej do czasu, kiedy się uczę. Wybrałem tę drogę właśnie dlatego. Bo nie musiałem martwić się o jedzenie czy o dach nad głową. A teraz oni chcą mi to zabrać. A ja nie mogę przecież układać sobie życia na nowo z dnia na dzień.

Muszę najpierw znaleźć pracę, która będzie mi odpowiadała. A z moimi kompetencjami to już naprawdę trudno o jakieś wartościowe stanowisko.

Poszedłem trzy dni temu na rozmowę kwalifikacyjną i powiedziano mi, że zbyt wiele potrafię. A jak ktoś umie wszystko, to znaczy, że nie umie nic. Przecież to się kupy nie trzyma.

canva.com

To niesprawiedliwe

Zarówno z podejściem pracodawców, jak i moich rodziców. Nie rozumiem, jak oni mogą mnie tak traktować. Zaraz wyjdzie na to, że zmarnowałem wiele ostatnich lat swojego życia, jeśli nie całe życie. Mogłem mieć już żonę i gromadkę dzieci, normalną pracę i pewnie własny dom.

Teraz czuję się jak jakiś żebrak, który będzie musiał chwycić się jakiejkolwiek pracy, żeby jak najszybciej wynająć sobie, chociaż pokój u jakiejś babci.

Oczywiście ojciec wspomniał, że jeśli pójdę do pracy i zacznę się do wszystkiego dokładać, to mogę zostać. Ale duma mi już na to nie pozwoli. I myślę sobie nawet, że jeszcze i oni będą potrzebowali mojej pomocy. A wtedy zobaczymy! Bo ja traktuję wszystkich tak, jak oni traktują mnie. Nieważne co było kiedyś. Liczy się tu i teraz.

Kornel