"Widziałam ją codziennie. Na początku myślałam, że to jakaś bezdomna kobieta i zapytałam nawet, czy czegoś nie potrzebuje, ale ona odpowiedziała, że tylko spokoju. Była czysta i zadbana, więc szybko uznałam, że musi mieć dom. Nie chciałam się już narzucać. Ale i tak było mi jej żal, bo siedziała zawsze w tym samym miejscu. Czasami w upale, innym razem w potwornym chłodzie. Widać było, że jest skulona z tego zimna, ale ona przekładała tylko przez palce czarne koraliki i szeptała coś pod nosem. Zupełnie jakby reszta świata dla niej nie istniała".
*Publikujemy list od naszej czytelniczki.
Lubię przyglądać się ludziom
Zawsze lubiłam. Kiedy czekam na przystanku na autobus, obserwuję przechodniów i staram się przykleić do nich jakąś historię. Pewnie żadna z nich nie jest prawdziwa, ale dla mnie każdy człowiek jest na tyle ciekawy, że nawet nie znając go, mogłabym napisać o nim książkę.
Kto wie, może kiedyś wydam taki zbiór opowieści, w którym pojawi się również ona.
Kobieta o siwych włosach, uwielbiająca ciemne ubrania, ale nigdy czarne. Zawsze z perfekcyjnym makijażem, choć zmarszczki pokryły już całą jej twarz.
Kojarzy mi się głównie z tymi koralikami, które tak zwinnie przekłada przez palce, szepcząc coś stale pod nosem.
Kiedyś chciałam jej pomóc
Uznałam, że chyba musi być bezdomna, skoro siedzi wciąż w rowie, praktycznie tuląc się do jednego z drzew.
Zapytałam nawet, czy czegoś nie potrzebuje, a ona poczuła się chyba urażona, bo odparła, że marzy tylko o spokoju.
Ten rów, to drzewo, znajdują się naprzeciwko mojego przystanku autobusowego. Jestem tam więc codziennie rano i późnym popołudniem, a ona zwykle dalej tam siedzi, gdy ja wracam już z pracy.
Raz była tak bardzo zziębnięta, że aż skuliła się z tego zimna. To był taki dzień, że od rana było naprawdę ciepło, a później przyszło niespodziewane ochłodzenie. Nie była na to przygotowana, ubrana w krótki rękawek wciąż przekładała przez palce jej koraliki.
canva.com
Podeszłam do niej
Zapytałam, czy pomóc jej dostać się do domu. Odmówiła. Zaproponowałam więc, że dam jej swoją bluzę. Rano pewnie i tak się spotkamy, więc będzie mogła mi oddać.
Spojrzała na mnie z wdzięcznością i podziękowała. A później dodała:
Jesteś taka sama jak mój syn. On też by każdemu wszystko oddał. Zginął tutaj. Uderzył w to drzewo przez innego kierowcę, który jechał pod prąd. Przychodzę tu codziennie i modlę się na różańcu, bo wtedy czuję, jakby wciąż był ze mną.
Co za oddana matka, pomyślałam. A po policzku spłynęła mi łza.
Musiała być taka samotna. Tak bardzo chciałam wypełnić jej choć odrobinę tej pustki i jakoś pomóc.
Następnego dnia wyznała, że zapomniała zabrać mojej bluzy, ale po południu możemy razem pójść do jej domu i wtedy mi ją odda.
Tak zaczęła się nasza przyjaźń. Jej syn nie żył od ponad 30 lat, a ona dalej nie tknęła nawet jego pokoju. Wchodząc tam, czuło się oddech historii.
Ta miła staruszka codziennie już wracała ze mną do swojego domu. Piłyśmy razem herbatkę i opowiadałyśmy sobie o tym, ja minął dzień. Jej i tak wyglądał zawsze tak samo, ale widziałam, że potrzebowała o tym opowiadać.
Wyjaśniłam jej, że modlić może się w każdym miejscu. Wtedy zaczęła chodzić pod to drzewo już tylko na godzinę.
Pewnego dnia poszła tam z temperaturą i okropnym kaszlem. Ledwo doprowadziłam ją do domu. Gdy zapytałam, dlaczego nie została w łóżku, ona odparła:
Bo byłam pewna, że jeśli mnie tam nie będzie, to Ty dziś do mnie nie zajrzysz.
Okazało się, że teraz chodziła tam już głównie z myślą o mnie.
Kiedy wyjaśniłam jej, że nie zniknę, poprosiła mnie tylko o to, żebym przyniosła jej kilka gałęzi z tego drzewa. Zrobiła sobie z nich ołtarzyk i modliła się już tylko w domu.
Myślę, że każdy człowiek, który staje na naszej drodze, znajduje się na niej PO COŚ. Jeszcze nie wiem, dlaczego zjawiła się w moim życiu ta kobieta. Ale pewnie niedługo się przekonam.
Gabriela
