"Syn mi powiedział, że mieliśmy biedny dom, ale było szczęście. Teraz mamy rezydencję i samotność"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Czekamy na historie pod adresem: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Mieliśmy małe mieszkanie

Z Antkiem byliśmy małżeństwem przez dwanaście lat. Doczekaliśmy się dwójki fajnych dzieciaków. Hania ma 11 lat, Michał 9. Dzieci zawsze były naszą wielką dumą i oczkiem w głowie. Nigdy nie opływaliśmy w luksusy, ale dla dzieci byliśmy gotowi na wszystko.

Tuż po ślubie kupiliśmy ciasne, ale własne mieszkanko. 48 metrów było dla nas spełnieniem marzeń. Było, w tamtym okresie. Szybko okazało się, że dzieci rosną, a dwa pokoje z kuchnią są trochę dla nas za małe. Głównie chodziło nam o Anię i Michałka. Mieli wspólny pokój i o ile na początku to nie był problem, z czasem zaczęły rodzić się między nimi konflikty.

Gdy w końcu udało nam się spłacić zobowiązania na nasze mieszkanie, zapragnęliśmy zmiany. Pomyśleliśmy, że skoro i tak chcemy poszukać czegoś większego, oboje mamy niezłe etaty, to lepiej zainwestować w mały domek niż większe mieszkanie. Padło na przytulny segment blisko moich rodziców. W mniejszej miejscowości skusiły nas ceny, no i bliskość rodziny.

canva.com

Mamy rezydencje i samotność

Zaczęliśmy zaciskać pasa i brać nadgodziny. Mąż prawie cały czas był w pracy. Oczyma wyobraźni już widzieliśmy naszą posiadłość z pokojem dla każdego dziecka, naszą sypialnią, garderobą i uroczym ogródkiem. Dość szybko udało nam się to wszystko spełnić.

Kupno domu to był dopiero początek. Wykańczanie, meblowanie to było wyzwanie. Musieliśmy też sprzedać mieszkanie i na jakiś czas zamieszkać u moich rodziców. To był gwóźdź do trumny naszego związku. Antek znikał na całe dnie, jak był w domu, to kłócił się z moją mamą. Oboje byliśmy wiecznie przemęczeni i sfrustrowani.

W końcu udało nam się zamieszkać w nie do końca urządzonym segmencie pod Radomiem. Tyle że dawne szczęście zostało w ciasnym mieszkaniu w Radomiu. Wszyscy to czuliśmy. Po kilku miesiącach zdaliśmy sobie sprawę, że nie ma czego ratować. Z czasem okazało się, że Antek już miał kogoś na oku. Odszedł do innej, a ja zostałam z dziećmi w pięknie urządzonych ścianach. Ostatnio syn mi powiedział to, czego bałam się przyznać sama przed sobą:

Chciałaś wielkiego domu, to masz. Kiedyś mieliśmy małe mieszkanie, ale była w nim miłość. Teraz mieszkamy w rezydencji, ale w tych ścianach nie ma szczęścia.

Anna, 42 lata