"Opiekuję się chorymi rodzicami. Mam do siebie żal, bo czasem mam ich dość"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Jest mi tak trudno

Nigdy nie byłam osobą, która narzeka i się nad sobą użala, ale ostatnio jest mi naprawdę tak strasznie trudno, a nie mam nawet komu się wygadać.

Mąż i tak ma wyrzuty sumienia, że wyjeżdża w delegacje i zostawia mi pod opieką naszą kilkutygodniową córeczkę. Bo ja mam na głowie jeszcze leżących rodziców.

W nocy prawie nie śpię. Mała wieczorami ma straszne kolki, a jak jej przechodzą to i tak się wybudza po kilka razy na karmienie. W dzień jestem jak zombie, ale ktoś musi zaopiekować się i małą i rodzicami. .

To nie miało tak wyglądać

Choć generalnie powinnam brać taki scenariusz pod uwagę. Jestem jedynaczką więc to oczywiste, że ktoś musi się w pewnym momencie tymi rodzicami zająć.

Tylko  że oni zawsze zdrowo się odżywiali, uprawiali sporty i w ogóle byli bardzo aktywni. Jak widać jednak utrata zdrowia w pewnym wieku może dotyczyć każdego.

Nie powinnam narzekać. Mam kochającego męża, wspaniałą córkę i tych rodziców. Fakt, że kontakt z nimi jest utrudniony i nie są już dla mnie wsparcie, ale dalej ich mam. Żyją i codziennie mogę ściskać ich dłonie i gładzić ich włosy.

A ja czasem tak tego nie doceniam.

canva.com

Siedzę przy łóżkach i płaczę

Łzy spływają mi po policzkach, a ja nie potrafię ich powstrzymać. Czuję wtedy, że brak mi tchu, a ja kompletnie opadam z sił.

Czasami mam tego wszystkiego zwyczajnie dość. Tak! Mam dość moich rodziców i dosłownie wszystkich codziennych obowiązków. Chciałabym, żeby ktoś choć raz mnie w nich wyręczył. Chciałabym odzyskać swoją wolność i żyć tak, jak wcześniej.

Dlaczego nie potrafię docenić tego, o czym pisałam wyżej? Przecież nie wszyscy mają tyle szczęścia, co ja.

Raz nawet powiedziałam o tej mojej niechęci rodzicom. Mamie pociekła łza po policzku. Usłyszała. Zrozumiała. Nie mogę sobie tego wybaczyć.

Mam do siebie tak wielki żal i naprawdę nie wiem, co z tym zrobić. Chciałabym znowu znaleźć powody do uśmiechu. Ostatnio tak rzadko pojawia się na mojej twarzy.

Karolina