Wiele osób mówiło mi, że mój mąż nie jest osobą wrażliwą i nie ma w sobie za grosz empatii, ale ja próbowałam wierzyć, że wszystko jest okej i sprawiać wrażenie, że w naszym domu jest miłość i zrozumienie. Dopiero z czasem zrozumiałam, że poślubił mnie, tylko aby mieć wyprasowane, ugotowane i żebym mogła dać mu dzieci, których on tak bardzo pragnął.
"Mąż nie ma w sobie żadnych uczuć"
Od niedawna zaczęłam czytać na temat narcystycznych zaburzeń, które są ostatnio bardzo popularne. Zorientowałam się także, jakie rzeczy ogląda mój małżonek i doszłam do wniosku, że wiele z tych podcastów dotyczy tego, jak manipulować kobietami, jak sprawiać, aby robiły wszystko, czego się chce, będąc przy tym chamem.
W sumie nie wiem, dlaczego on to potrzebuje oglądać, skoro tak naprawdę ma stały związek i jest ze mną w małżeństwie od 12 lat i nigdy nie dawałam mu odczuć, że jest ode mnie gorszy lub mam go dość, ale od jakiegoś czasu zachowuje się w sposób, który bardzo mi nie odpowiada. Stał się opryskliwy, bardzo pewny siebie i... cwany!
canva.com
"Czy on wie, jak wygląda prawdziwy związek?"
Nie chce mi się wierzyć, że mógł się aż tak zmienić choć na początku bywało niezbyt różowo, to myślałam, że wszystko się z czasem ułoży i mój mąż zrozumie, że najważniejsza jest rodzina, ale niestety najwidoczniej byłam w błędzie, ponieważ robił wszystko, abym ja czuła się dyskomfortowa i przy okazji nasze dzieci. Gdy zaproponowałam mu, żebyśmy kupili żywą choinkę, to zaczął z tego szydzić i powiedział, że takie głupoty to się robiło jak się było młodym, a teraz to czas dorosnąć. Dodał, że nie będzie robił żadnych szopek i ozdabiał mieszkania, bo bez przesady, żeby jeszcze wydawać na coś takiego pieniądze.
Gdy przyniosłam do domu jemiołę, o której mówiłam od dłuższego czasu, że chciałabym, żeby wisiała w kuchni, to widziałam, że po kilku godzinach ściągnął ją i wyrzucił do kosza, bo podobno mu śmierdziała. Ja już nie mam siły do tego człowieka, a najgorsze w tym wszystkim jest to, że odbiera radość z życia naszym córkom, które bardzo chciałaby jeszcze cieszyć się ze świąt. Ja rozumiem wszystko, że można czegoś nie lubić, ale można się także postarać dla drugiej osoby, żeby jej było miło... Skończy się na tym, że go zostawię, bo dłużej nie zniosę tego jego niezadowolenia ze wszystkiego. Ile można to tolerować?
