"Mamą zostałam stosunkowo późno, ale wydaje mi się, że nie zdążyłam się wybawić i poszaleć z koleżankami i po prostu cieszyć się z tego, że jestem młoda. Czy cofnęłabym czas i wróciła do tamtych chwil? Niestety tak... Jest mi głupio i wstydzę się tego, że tak myślę".
Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Masz historię do opowiedzenia? Prześlij ją na: historie@styl.fm. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.
Kocham dzieci, ale...
Nie chciałabym, żeby to źle zabrzmiało i wyglądało tak, że jestem osobą, która nie cieszy się z tego, że jest mamą, ale naprawdę bardzo chciałabym wrócić do studenckich czasów, gdy moim jedynym problemem było to czy dostanę czwórkę, czy trójkę z kolokwium i czy w weekend pójdę na imprezę, czy będę wolała się uczyć. Wszystko kręciło się wokół mnie i nie musiałam się przejmować niczym poza studiami i dodatkową pracą w księgarni.
Nie marzyłam wtedy o tym, aby regularnie imprezować i nie ciągnęło mnie do tego i faktycznie moja koleżanki chodziły co tydzień do klubów, a ja robiłam takie wypady raz na miesiąc lub dwa. Myślałam, że jestem osobą zbyt dojrzałą na tego typu spędzanie czasu, ale gdy zaszłam w ciążę, wtedy miałam w sobie żal, że jeszcze się nie wybawiłam tak jakbym tego chciała...
Nie szalałam, a w sumie chciałam
Szybko po narodzinach syna na świecie pojawiła się córka i tym bardziej zostałam uwięziona w pieluchach i śpioszkach, nie mając w ogóle możliwości wyjść gdziekolwiek z koleżankami. Nie mam też za bardzo pomocy od męża, ponieważ na co dzień jeździ na tirach i zjeżdża do domu co dwa lub trzy tygodnie na weekend. Mogłabym wtedy oczywiście zostawić maluchy pod opieką męża i pójść sobie do klubu, ale wolałabym robić to z mężem.
I oczywiście to nie jest tak, że ja nie kocham dzieci, bo nie wyobrażam sobie, że mogłoby ich nie być, ale chciałabym zajść w ciążę drugi raz i na pewno nie zrobiłabym tego w wieku 25 lat. Widzę, że moje koleżanki, które są ode mnie młodsze, potrafią się jeszcze bawić i szaleć na imprezach, a mi zostaje tylko szaleństwo sobotniej nocy w szlafroku w dużym pokoju z dziećmi. No cóż... Takie sobie życie wymyśliłam i mogłam się nad tym zastanawiać wcześniej, a nie gdybać, co by było...
Marlena