Nawet 10 procent mężczyzn ćwiczących na siłowni cierpi na bigoreksję. Choroba ta polega na obsesyjnym dbaniu o tkankę mięśniową ciała.
Dla bigorektyka najważniejszy w ciągu dnia jest trening oraz odpowiednia dieta. Zaniedbuje przy tym pozostałe strefy życia. Eliminuje ze swojego planu wszystkie zajęcia, które mogłyby wymagać skrócenia czasu ćwiczeń. Kompulsywne zachowania, jakie można przypisać temu syndromowi to między innymi szał kupowania suplementów diety w dużych ilościach, a także uciekanie się wręcz do zakazanych na rynku wspomagaczy.
Bigorektyk zazwyczaj nie docenia efektów swoich starań. – Mężczyźni, którzy cierpią na bigoreksję, myślą, że są chudzi, cherlawi, wątli i mają znacznie za mało masy mięśniowej. W rezultacie ćwiczą ponad miarę i bardzo dużo czasu spędzają na siłowni. Ponieważ jest to coś patologicznego, to mimo że tych mięśni coraz więcej przyrasta, ogląd własnego ciała się nie zmienia – mówi agencji informacyjnej Newseria Lifestyle Dorota Nowocin, psycholog z Centrum Probalans.
Omawiana choroba najczęściej pojawia się u mężczyzn, którzy w młodości mieli problem z akceptacją przez innych rówieśników. Również nieszczęśliwe życie rodzinne w dzieciństwie może odbijać się na psychice i obiektywnej ocenie siebie samego. Bigoreksja może mieć bardzo poważne skutki: chorzy nie przerywają treningów nawet w chorobie czy rozpoczynającej się depresji, spowodowanej obsesją na punkcie wyglądu. Zwyczajowa metoda leczenia rozpoczyna się od psychoterapii, jednak czasem musi zakończyć się przyjmowaniem leków.
Czy bigoreksja to typowo męski odpowiednik anoreksji? Obie choroby mogą dotknąć zarówno kobiety, jak i mężczyzn, jednak anoreksja spotyka o wiele częściej panie, natomiast bigoreksja - panów. Dzieje się tak ze względu na promowany przez media ideał ciała. Czy można dziwić się mężczyznom, biorąc pod uwagę nienaturalnie wytrenowane sylwetki prezentowane przez współczesnych idoli kobiet? Poniżej przykład plakatów produkcji kinowych i telewizyjnych z 2013 roku.
