"Mieszkam z wami, więc powinniście mnie utrzymywać. Moja emerytura jest moja" – usłyszałam od teściowej"

Bo przecież skoro ją przyjęliśmy, to logiczne, że powinniśmy się nią zająć w każdym możliwym aspekcie. A jak tylko ośmieliliśmy się powiedzieć, że też mamy własne potrzeby, wybuchła prawdziwa awantura.

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Czekamy na historie pod adresem: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

"Mieszkam z wami, więc powinniście się mną zajmować"

Na początku wszystko wyglądało normalnie. Pomagaliśmy jej, robiliśmy zakupy, dzieliliśmy się obowiązkami. Ale z każdym kolejnym tygodniem zaczęło się robić coraz bardziej… dziwnie.

Najpierw pojawiły się drobne sugestie: "Dobrze, że tu jestem, przynajmniej ktoś się mną zajmie". Potem przyszły pytania: "A co dziś na obiad? Bo nie mam nic ochoty gotować…" Aż w końcu zaczęło się jawne żądanie: "No ale skoro mnie tu przyjęliście, to powinniście też wszystko zapewnić!"

Nie było już mowy o żadnej wzajemności, pomocy czy wsparciu. Nagle to my byliśmy dłużnikami, którzy muszą spełniać oczekiwania, bo przecież "starszym się pomaga".

Kiedy powiedziałam o tym mojej koleżance, nie mogła uwierzyć:

Czyli co, teraz musicie się nią opiekować jak dzieckiem? Przecież to dorosła kobieta, a nie ktoś, komu trzeba non stop usługiwać!

canva.com

Nasze życie - nie, teraz jest jej życie

Myślałam, że to tylko chwilowe, że jakoś się ułoży. Ale z każdym tygodniem jej roszczenia rosły.

• Nie sprzątała po sobie, bo "i tak macie więcej energii".
• Nie robiła zakupów, bo "przecież i tak wychodzicie do sklepu".
• Nie zajmowała się niczym w domu, bo "od tego jest młodsze pokolenie".

A najlepsze było to, że kiedy czegoś jej nie zapewniliśmy, czuła się wręcz… obrażona!

"Jak to, nie ugotowaliście mi obiadu?" – rzuciła któregoś dnia, patrząc na mnie, jakbym właśnie powiedziała, że wyrzucam ją na ulicę.

"Nie wiedziałam, że mamy obowiązek…" – zaczęłam, ale nie zdążyłam skończyć.

"Przecież mieszkam z wami!" – przerwała mi z oburzeniem.

Czyli co? Sam fakt, że jest pod naszym dachem, daje jej prawo do pełnej obsługi?

Kiedy opowiedziałam o tym mojej kuzynce, tylko pokiwała głową:

No i teraz masz dom, w którym nie jesteś panią, tylko darmową pomocą domową. Gratulacje.

Mąż oczywiście, że stanął po jej stronie

Najgorsze w tym wszystkim było to, że mój mąż w ogóle nie widział problemu.

"No ale przecież mama nie ma nikogo innego" – powiedział, jakby to było oczywiste.

Aha. Czyli skoro nie ma nikogo innego, to my mamy teraz wszystko rzucić i całe życie podporządkować jej?

Spróbowałam wytłumaczyć mu, że nie chodzi o to, że nie chcę pomagać, tylko o to, że to zaczyna przypominać jednostronny układ, w którym my dajemy, a ona tylko bierze. "Przesadzasz" – rzucił tylko.

Moja sąsiadka, której się zwierzyłam, skwitowała to krótko:

A ciekawe, czy jakby twoja mama tak się rozpanoszyła, to też by powiedział, że "nie ma nikogo innego".

canva.com

Czas postawić sprawę jasno

W końcu, po kolejnym jej narzekaniu, że "mało jej dajemy", nie wytrzymałam: "Mamo, jeśli uważasz, że to my mamy cię utrzymywać i zajmować się wszystkim, to chyba nie tak się umawialiśmy".

Teściowa wybuchła: "Jak śmiesz! Przyjęliście mnie pod dach, a teraz traktujecie jak intruza!"

Nie, nie traktowaliśmy jej jak intruza. Ale też nie zgadzaliśmy się na bycie jej prywatną służbą. I wtedy padło to, czego się spodziewałam:

Skoro nie chcecie się mną zajmować, to może powinnam się wyprowadzić!

No i wiecie co?

Może powinna.

Kamila