Czy spadek to zawsze dar od losu?

Pamiętacie film „Starsza pani musi zniknąć”? Bohaterowie grani przez Drew Barrymore i Adama Sandlera w obronie swojego prawa do spokoju wstąpili na wojenną ścieżkę ze współlokatorką – wyjątkowo uciążliwą staruszką. I choć wydawać by się mogło, że starsza pani to istota dosyć bezbronna. Bohaterka filmu potrafiła jednak skutecznie zatruć życie młodej parze. Podobna historia przytrafiła się Agnieszce, bohaterce książki „Ostrożnie z marzeniami”) Mai Kotarskiej.

Gdy dziewczyna dowiedziała się o spadku po zmarłym wujku, myślała, że wygrała los na loterii. Odziedziczyła piękny, stary dom z ogrodem. Cóż z tego, że ze współlokatorką? Była pewna, że z Sabiną Boszko, sympatyczną starszą panią, szybko znajdą wspólny język. Agnieszka nie wiedziała jednak, że w oczach staruszki była wrogiem, intruzem, którego jak najszybciej trzeba wykurzyć:

Sabina Boszko stała w oknie i zza niedokładnie zaciągniętej firanki obserwowała poczynania wroga. No, proszę, co za maniery, pomyślała. Ledwo wstało słoneczko, a ta wstrętna dziewucha już tu jest i węszy. Pewnie się nie mogła doczekać, żeby zobaczyć na własne oczy, co też ukochany wujaszek zostawił jej w spadku. Kompletny brak manier i zwykłej ludzkiej przyzwoitości. Taka to wyrwie nieboszczykowi poduszkę spod głowy, zanim zwłoki zdążą ostygnąć. Ale czego można się spodziewać po krewnej Tadeusza?

– Jedna krew, jedna zaraza, tfu! – prychnęła gniewnie. – Ty też jesteś na tej liście – poinformowała szarą kotkę kręcącą się po kuchni. – Jesteś jedyną rzeczą, którą ta Agnieszka jakaśtam dostała w całości. Teraz ma pół domu, pół sadu, pół trawnika i całą kotkę. Ale nic się nie martw, kochana, pani nie pozwoli cię skrzywdzić. Nie z takimi dawałyśmy sobie radę, co, Matylda? – Sabina wzięła kotkę na ręce i powędrowała do kolejnego okna, bo obserwowany obiekt na moment zniknął jej z oczu.

Sabina nie miała wątpliwości, że dziewczyna wróci, może nawet dzisiaj, dlatego bez zwłoki zabrała się do realizacji swojego najnowszego pomysłu. Postanowiła obrzydzić tej przybłędzie pierwsze chwile w nowym domu. Kolejne oczywiście też, ale nic na siłę. Najpierw należało rozpracować wroga, poznać jego słabe strony i wszelkimi dostępnymi środkami zmusić do odwrotu.

Wyjęła z puszki po herbacie pęk kluczy, które znalazły się w jej posiadaniu już dawno i nie całkiem legalnie, i zeszła na parter.

W dawno niewietrzonym wnętrzu panowały upał i zaduch, co niezwykle ją ucieszyło. Do pełni szczęścia brakowało jej jeszcze rozkładających się zwłok, ale tym deficytowym towarem niestety nie dysponowała. Postawiła więc na cuchnące naftaliną kulki na mole i stare szmaty przesycone stęchlizną. Z wnęki przy schodach zabrała używaną kocią kuwetę i umieściła pod kuchennym stołem.

– Kuweta zostaje, ale jeszcze dzisiaj kupię ci nową – powiedziała do Matyldy nieśmiało obwąchującej swoją własność. – Ale nie krępuj się, kochana, jeszcze raz możesz skorzystać – zachęciła. – Bardzo ładnie – pochwaliła kotkę. – Pamiętaj, że walczymy o większą przestrzeń życiową i jeśli każda z nas stanie na wysokości zadania, ten dom będzie nasz i tylko nasz!

Utrata narzeczonego, pomalowanie farbą samochodu przyjaciółki, nocne lekcje Flamenco, szmata w rurze wydechowej auta to tylko niektóre z licznych „atrakcji”, jakie pani Sabina zafundowała Agnieszce. Jak skończyła się ta „wojna podjazdowa” i kto wyszedł z niej obronną ręką? Przeczytajcie koniecznie książkę Mai Kotarskiej „Ostrożnie z marzeniami” (wyd. Prószyński i S-ka)