Pierre Cardin

Jego projekty oraz gotowe stroje można oglądać w podparyskim muzeum w Saint-Ouen przy bulwarze Wiktora Hugo. Znajdziemy tam awangardowe gorsety, stroje w charakterystyczne dla jego kreacji geometryczne wzory czy plastikowe płaszcze.

O jego specyficznym usposobieniu może świadczyć choćby fakt, iż jest właścicielem zamku w Lacoste w departamencie Vaucluse, należącego niegdyś do Markiza de Sade, w którym regularnie organizuje festiwale teatralne, oraz pałacu w Wenecji, kiedyś rezydencji Giacomo Casanovy. Słynne są bankiety, które urządza w futurystycznym Palais Bulles (Pałacu Bąbelkowym), na które zaprasza gości festiwalu w Cannes, szczególnie tych związanych z gatunkiem science fiction.

Pierre Cardin urodził się 7 lipca 1922 r. w okolicach Treviso pod Wenecją, w rodzinie pochodzenia francuskiego. Jako nastoletni chłopiec został asystentem krawca, wtedy też nauczył się niezwykle przydatnej sztuki przerabiania ubrań. Poszerzał je, wykorzystywał ponownie, przenicowując czy doszywając nowe mankiety. Zaraz po wojnie, w 1945 r., przeniósł się do Paryża, gdzie chciał spełnić swe marzenie o karierze aktorskiej. Od zawsze bowiem chciał występować, a jego wielką pasją były (i pozostały do dziś) kostiumy i scenografia teatralna oraz baletowa. Na szczęście dla miłośników jego kreacji, nie udało mu się odnieść sukcesu na paryskich scenach. Rozpoczął studia na wydziale architektury oraz pracę w domu mody Paquin, przy 82 Rue Faubourg Saint-Honore (pod tym adresem założył istniejący do dziś butik). Pracował z Elsą Schiaparelli, a pierwszy poważny sukces odniósł dzięki współpracy z Jeanem Cocteau i Christianem Berard. Przygotował we współpracy z nimi kostiumy i maski do filmu „Piękna i Bestia” powstałego w 1946 r.

Rok później, w 1947 r., podjął pracę dla Christiana Diora. Jednak dość szybko usamodzielnił się, założył sklep z kostiumami i maskami teatralnymi- późniejszy dom mody – przy ulicy Richepanse w Paryżu. Swoją pierwszą kolekcję zaprezentował w 1953 r., a wkrótce jego sukienki bombki zdobyły serca kobiet na całym świecie. Nieco później otworzył butik Eva przy Faubourg Saint-Honore i Adam - dom mody męskiej. Od samego początku jego projekty cechowało nowatorstwo i odwaga. Stworzył na przykład „Kolekcję Epoki Kosmicznej”, na którą składały się białe dzianinowe, i bardzo obcisłe kombinezony, płaszcze noszone z legginsami oraz sukienki rurki. W swych projektach bardzo chętnie tkaniny syntetyczne; pod koniec lat sześćdziesiątych Cardin stworzył własną tkaninę nazwaną cardine (stwarzającą wrażenie trójwymiarowości). Jako pierwszy otworzył się na wzornictwo Japońskie, przewidując zresztą jego ogólnoświatowy sukces. W 1957 r. wyjechał do Japonii, gdzie został profesorem w szkole dla projektantów. Wśród jego uczniów był m.in. Kenzo. Dodajmy, że poza Europą Pierre Cardin otworzył filie swoich butików właśnie w Japonii oraz Chinach i Rosji.

Projektant ten preferuje wzory i motywy geometryczne, przez co czasem spotyka się z zarzutem, iż ignoruje formy o kobiecej linii. Rozwinął styl unisex, nierzadko eksperymentalny, przy czym nie koniecznie praktyczny. Przyznaje, że jego projekty inspirowane były dziełami Salvadora Dali czy Pablo Picasso. On jako pierwszy zaproponował eleganckim mężczyznom nieco luźniejszy styl ubierania (wprowadzając na przykład pomysł na połączenie golfu z marynarką). W latach 70. zatrudnił na stanowisku dyrektora kreatywnego Philippa Starcka, który obecnie należy do grupy najsłynniejszych designerów na świecie.

Pierre Cardin mówi o swoich projektach: „Moja specyfika polega na tym, że projektuję formy i wkładam w nie ciało. Niektórzy projektanci nie przywiązują do tego wagi, natomiast u mnie ciało stapia się z ubiorem. Moje kreacje od początku cieszyły się powodzeniem. Jako jeden z pierwszych zająłem się prête à porter już ponad czterdzieści lat temu, była to decyzja bardzo śmiała, mogła zakończyć się fiaskiem, lecz stało się wręcz przeciwnie - została uwieńczona wielkim sukcesem. Myślę, że największy wpływ na modę miały moje modele w stylu kosmicznym: botki, rajstopy, to, co jest stale aktualne. Są to moje propozycje z lat sześćdziesiątych, wtedy całkowicie awangardowe, zbyt wyprzedzające epokę, aby je ktoś kupował, a dzisiaj wszystkie dziewczyny je noszą. W latach sześćdziesiątych odniosłem dzięki tym pomysłom ogromny sukces prasowy, a teraz widać je stale na ulicy.”

Kolejnym novum, jakie wniósł Pierre Cardin do świata mody, była sprzedaż kolekcji w domach towarowych. Spotkał się przez to z falą krytyki konserwatywnych projektantów, którzy zarzucali mu zbyt handlowe podejście do mody (został

nawet wyrzucony z izby związkowej kreatorów). Nie jest to zupełnie słuszny osąd, zważywszy na liczbę projektów, często ryzykownych, albo mało intratnych, w jakich bierze udział. Był na przykład prekursorem nawiązywania do problemów związanych z ochroną środowiska. W 1970 r., w Paryżu, otworzył Galerię Espace Cardin, by przekazywać młodym twórcom (związanym nie tylko ze światem mody) swoje doświadczenie. W 1991 r. Pierre Cardin został mianowany Ambasadorem Dobrej Woli przy UNESCO, zapewne nie tylko dlatego, że słynie z hojności. Jednym z jego projektów była kampania na rzecz ofiar katastrofy w Czarnobylu, nieustannie wspiera też badania nad AIDS. W 1995 r. (uznanym za Rok Tolerancji) zaprojektował sześć flag, umieszczonych później na Placu Zgody w Paryżu. Dla Polskiego Czerwonego Krzyża wykonał serię fotografii, które przeznaczył na aukcję na cele charytatywne.

Jest właścicielem sieci restauracji pod marką Maxim’s, które znajdziemy na całym świecie. Od momentu gdy zaczął rozwijać swój biznes pod tą marką zaczął również sprzedawać wina, szampany, cygara i porcelanę, a nawet budować hotele i statki.

Pierre Cardin posiada ponad 500 patentów w zakresie wzornictwa, architektury czy żywności (niektóre źródła podają, iż jest ich ponad 800). Słynie zaś z tego, że nigdy nie zaciągał pożyczek w bankach. Trzeba przyznać, że to dość imponujące. Przychody jego firmy sięgają 1,5 mld euro rocznie.

Na polskim rynku zadebiutował w 1989 r.

Źródło: netbird.pl; Źródło zdjęć: Top Foto Medium